Maand: februari 2016

“Again, start! Stop!” De regisseur geeft aan wat we moeten doen. “One moment, one more time, go!”

Opnieuw hurken we boven de Pookalam, het bloemendesign op de grond.

En het moet snel, alle shoots moeten op één dag plaatsvinden!

We zijn onderdeel van een Corporate Video voor Alliance Française (het Franse cultureel Centrum van Kerala). Ooit heeft Dagmar hier als 9-jarige een begincursus Frans gevolgd. Dit bleek toch te moeilijk toendertijd en ik heb de cursus toen afgemaakt om mijn Frans op te halen.

En vandaag zijn we uitgenodigd om de hoofdpersonen te zijn in een Corporate Video (commerciële video) voor Alliance Française Trivandrum.

We zijn even verbaasd als blijkt dat onze gezichten nog blanker moeten worden, maar het doet ons al snel weer beseffen dat blank zijn het schoonheidsideaal is. Reclames op TV herinneren ons er dagelijks aan dat het belangrijk is om je in te smeren met ‘whitening cream.’

De opnames zijn in een traditioneel huis met als hoogtepunt de eindshoot waarin Dagmar – tot in details aangekleed en opgemaakt in de traditionele dans kleding Mohiniyattam (dit duurde 2 uur!) – met subtiele bewegingen haar handen langzaam beweegt terwijl haar enorm opgemaakte grote ogen recht de camera inkijken.

We zijn benieuwd hoe het eindresultaat van de 60 seconden film er in April uit zal zien!

Pongala (letterlijk: overkoken) is de grootste bijeenkomst ter wereld met meer dan 4 miljoen (!) deelnemende vrouwen. Dit evenement prijkt zelfs in het Guinness book of Records. Vanuit het hele land (en daarbuiten) komen dames, van jong tot oud, naar onze stad toe. Waar je ook kijkt; elke ruimte is gevuld met kleurrijke vrouwen. Ze staan, zitten of hangen boven hun aardewerk potten met daarin pruttelende rijst, rietsuiker en kokos. En wil je het extra lekker maken om de godin Kannaki (Attukal Amma) te behagen; voeg dan wat cashewnoten of rozijnen toe voordat je het aan haar offert!

Het is zover; de Annual Day!

Onze meiden (Sam doet niet mee) zijn de afgelopen weken flink uitgelaten geweest over deze dag.

300 mensen zullen komen kijken.

4 pm is het zover. De show begint… de gordijnen gaan omhoog… en  daar zitten Dagmar en Jade, in hun rol als toerist, op het podium. Hun vooraf opgenomen stemmen klinken schel, de boxen klinken vals en staan veel te  hard maar dat lijkt niemand te deren.

Even later staat Dagmar als een volleerd spreekster (zie de video hierboven) alle 4^e jaars live toe te spreken terwijl de kinderen één voor één op het podium komen.

“Aaron Paeton is a perfect little gentleman, with a great sense of humour and a ready smile. He is remarkably conscientious and disciplined in his work. He will indeed scale greater hights. Summeddha is an extremely talented artist, who can dance and paint with equal zest …… “

Ik ben trots. Dankbaar voor deze liefdevolle school waar wij deel van uitmaken. Vol liefde voor mijn vriendin; de ongelooflijk lieve directrice. Trots omdat de meiden hier staan te performen alsof ze het dagelijks doen. Ze genieten overal van en hun Engels is spelenderwijs enorm vooruitgegaan.

Na het formele gedeelte van  1½ uur worden we verwend met dansen uit verschillende staten uit India. De kostuums zijn een genot om naar te kijken, Jade en Dagmar strálen in hun Punjabi dress!

’s Avonds voel ik me leeg.

“Wat is er met je aan de hand?” zegt Wim. Hij ziet dat ik last heb van mezelf.

“Ik besef me dat ik dit soort momenten niet meer kan delen met de mensen die het meest trots op onze kinderen zijn. Niemand was zo trots als zij waren.”

Deze emotionele uitbarsting komt niet uit de lucht vallen. Een week geleden heeft mijn broer me twee foto’s van ons pap en mam gestuurd die ik niet eerder had gezien.

Twee gezonde, goedlachse mensen kijken me de hele week al vanaf de foto’s aan.

Mijn lachende, gezonde, (toen nog) ronde moeder en mijn vader met zijn witte huid met om zijn pols het horloge dat nog een jaar heeft doorgetikt na zijn overlijden.

We hebben beiden geen ouders meer. We kunnen ze niet bellen om dit te kunnen delen. We kunnen ze niet meer zeggen hoe mooi het was.

Nee, naast ons is er niemand zo blij en trots op onze kinderen als onze ouders dat over hun kleinkinderen waren.

Ik pink nog een traantje weg.

Het is ochtend, we zitten aan het ontbijt.

“Ik ben allemaal manieren aan het verzinnen om geld te verdienen,“ zegt Sam.

“Dat doe je toch al, je hebt je hele investering van je product terug en je hebt al winst gemaakt! Jade en Dagmar wachten nog steeds op een eerste bestelling.”

Maar het is niet gek dat hij dit zegt, we kijken immers 5 dagen per week naar het programma Shark Tank waarin ondernemers hun ideeën presenteren aan investeerders waarna ze wel / geen deal krijgen en hun bedrijf kunnen uitbreiden met behulp van ‘een Shark. ‘

Zelfs tijdens het spelen met de Lego komt Shark Tank voorbij met termen als investering, percentage en Royalty’s. Ze verkopen Lego blokjes aan elkaar die ze daarna assembleren en als product weer doorverkopen aan elkaar. Met zijn drieën hebben ze al járen een unieke wijze van samenspelen.

Daarnaast horen onze kinderen ons praten over producten, marges, businessplannen, orders, vindbaarheid, Bol.com, samenwerking, klanten, leveranciers, distributeurs, China, India, webshops, uitbreiding of Amazon.

“Nou,” zeg ik, “misschien moet je eens gaan nadenken over iets wat ze in India wel hebben en in NL niet, of andersom.”

In –no time- wordt er flink gebrainstormd door ons allen.

We denken aan een techniek om digitale tattoos,  die je steeds kunt veranderen,  te ontwerpen (geïnspireerd op Henna) maar dit idee blijkt al te bestaan!

Opeens krijg ik een idee, gebaseerd op Indiase enkelbandjes, waarna Dagmar het idee vertaalt naar een praktische oplossing.

In de weken erna is Dagmar degene die het idee helemaal uitwerkt. Ze gaat op zoek naar een leverancier in China. Ze ontwerpt online designs. In winkels fotografeert ze verpakkingen die praktisch kunnen zijn. Ze leest over patenten aanvragen en copyright.

“Dagmar, als je straks klaar bent met je uitwerking, dan spelen we Shark Tank na. Wij zijn de mogelijke investeerders en jij mag je bedrijf presenteren. Je wilt immers iemand die in je product gelooft en daar dan ook in wil investeren.”

Ik denk terug aan 1^e Kerstdag. Ik had niets te lezen en begon daarom, aan het zwembad, notities te maken in de Twinkle top 100 met daarin een overzicht van de grootste online retailers van Nederland. Daarnaast staat er veel informatie in over het binnen- en buitenlandse e-commerce landschap met gegevens over toeleveranciers waarmee de webwinkels samenwerken.

De belangrijkste bevindingen bespreek ik met Wim. Hij is de spil van ons bedrijf. Hij voert uit, is praktisch ingesteld en is de expert op het gebied van techniek. Wim blijft nuchter en realistisch. Ik ben commercieel ingesteld dus samen vormen we een goed team. Hij verzet bergen met werk. Wim is mijn basis, evenwichtig en zorgt voor balans.

We beslissen om al onze producten te vertalen in het Engels, Duits en Frans. Hierbij maken we gebruik van Freelancers die zich online aanbieden.

Reizen brengt ons altijd zoveel meer dan alleen een bestemming. De wereld is ons podium. We bewegen mee in het proces. Of het resultaat heeft, zal pas later blijken.

We (bedrijven, ouders, het Internet, school) kunnen kinderen zoveel breder laten leren. Mogelijk sluit ‘andere’ kennis en vaardigheden beter aan op de arbeidsmarkt van later.

Nederland zou het aloude systeem van lesgeven eens onder de loep kunnen nemen. Ik zou daar graag over meedenken.

“Goed kijken jongens, er is zoveel te fotograferen! Blijf langs de kant lopen! Netjes vragen of je een foto mag maken, let op de details, kijk eens naar de mooie kleuren!”

We lopen met zijn allen door Challai. In deze authentieke wijk is de handarbeid nog alom aanwezig. Messen worden hier nog ouderwets geslepen, verse bloemenkettingen geregen en kippen worden uit een veel te klein kooitje gehaald waarna ze met een hakmes op een boomstronk worden gelegd en geslacht.

Op de weektaak staat ‘foto’s maken.’

Ja, het mes snijdt hier aan twee kanten. We zijn een leuk en leerzaam middagje uit en hoe leuk is het om je eigen foto’s straks te kunnen verwerken in een Powerpoint presentatie over het land India?

Alhoewel… leuk?

Overprikkeld raak je hier in India!

Horen, zien, ruiken, proeven en voelen wisselen elkaar hier in hoog tempo af. Het duurt even voor je daar aan gewend bent.

India is als een openluchttheater waar schoonheid en verbazing elkaar steeds weer, in hoog tempo, blijven afwisselen.

De hitte (34 graden), het constante claxonneren,  de doordringende lucht van het open riool afgewisseld met de geur van heerlijk eten,  vrouwen in sari’s, mannen in Dhoti (een witte lap stof om de taille, al dan niet opgeknoopt).

Al die zintuigen roepen heel wat gevoelens op. Kijk eens, die kleuren! Wáárom doen ze zo? Oh,  wat pittig! Bah, zo smerig! Ik ben bang.  Oh, zo heerlijk! Ik heb het zo warm! Levensgevaarlijk wat die scooter doet!

Je hebt hier zeker het gevoel dat je lééft, al heb je soms de gedachte hoe láng je leven hier nog duurt.

Iedere schooldag zijn we meer dan een uur in het chaotische verkeer, in een drukke Engelstalige omgeving, dus structuur en rustmomenten zijn zeer belangrijk voor ons alle vijf.

Cultuur snuiven in Chellai kan dus al gauw ontaarden in vermoeide kinderen en een man die liever thuis of op het strand willen zijn.  Tja, het staat op de weektaak … dus we gaan het doen! Op zaterdag dan maar.

“Kijk eens mam, wat een mooie foto,” zegt Dagmar die vooral kijkt naar patronen, prints en lijnen.

“You want to see?” vraagt Sam, terwijl hij ontspannen de foto op zijn iPad aan een koopman laat zien. De mensen moeten lachen als ze zichzelf terugzien op het scherm en Sam lacht met hen mee.

Zonder chroom leggen ze contact met de mensen, ze lachen met hen, praten met hen en gaan dichtbij, recht voor hen staan om een close-up vast te leggen. Ze hangen met hun camera of iPad boven grote plastic zakken met pepers. “Kijk eens, mooi hè!”

Na bijna twee uur rondlopen is het genoeg geweest. “Ik ben moe,” zegt Sam. “Zijn we bijna bij de auto?” vraagt Dagmar. Jade is zelden moe en geniet van alles.

Mooi is dat je de karakters van de kinderen terug kunt zien in de wijze waarop ze de foto’s maken. Serieuze, prestatiegerichte Dagmar die de artistieke kant ziet, gevoelige Sam die emoties en kleuren weet vast te leggen en de evenwichtige Jade die zonder veel moeite veel voor elkaar krijgt.

“Goed gedaan, jongens! En nu gaan we koffie drinken!”

13 Februari 2016 is de ‘Annual Day.’

De Annual Day is eenmaal per twee jaar. Er zal een groots optreden voor alle ouders worden gegeven en onze meiden zijn van de partij. Sam wil liever niet meedoen.

Dagmar en Jade zijn beiden ingedeeld in een Punjabi dansgroepje. De kledingmaat is opgemeten en de juwelen zijn uitgezocht. Een dansjuf komt speciaal naar de school toe om alles in te studeren.

Het thema is ‘dans’ en ter voorbereiding wordt alle tekst in een echte studio opgenomen.

Wauw! Een echte studio, dat laat vooral Dagmar zich geen twee keer zeggen!

Wim en ik vinden het bijzonder dat onze kids vanaf de eerste dag gewoon doen wat er gebeuren moet. Een ander land, een andere school, andere mensen, andere gewoontes. Aan alles merken we dat de kinderen dit ‘anders’ niet als lastig ervaren en gewoon doorgaan waar ze de vorige keer gebleven zijn. Hun omgeving is hier hetzelfde, de school, juf Rejini en juf Jane zijn er en de meeste van hun klasgenootjes zijn er ook nog.

Je zou zeggen dat Wim en ik ook eens genoeg van elkaar krijgen. Altijd samen, altijd met de kinderen. Maar ook voor ons geldt; wij vinden het fijn. We delen namelijk onze gezamenlijke passies; reizen, ons werk en ons gezin. Soms mist Wim het voetballen en ik mis mijn fiets, maar ach…

Iedere keer als we op reis gaan, doorbreken we ingesleten patronen. Zodra we op reis zijn, beginnen we opnieuw en kijken we er weer fris tegenaan. Ideeën komen en kunnen vrijelijk worden uitgewerkt. Hoe kan het toch dat ik, iedere keer, op het moment dat ik het vliegtuig in stap, gewoontes kan doorbreken en mogelijke stress van me af laat glijden? Daar kan geen goed boek of gesprek, pil, alcohol of therapeut tegenop. Ik ben een doener en als ik doe (in plaats van denk!), dan laat ik los.

Op reis worden we allen gedwongen om vanzelfsprekendheden los te laten. Er is ineens geen vlokken meer op brood, er is soms zelfs geen brood te krijgen. Dan maar geen brood.

Het leven is dan ook goed. Door de week werken we nagenoeg de hele dag dag met tussendoor (korte of lange) pauzes naar keuze, iedere avond kunnen we lekker uit eten gaan en ’s avonds na het eten kijken we met zijn allen Shark Tank. In het weekend gaan we naar de zee.

Opdracht : Schrijf een stukje over school

Dagmar
Toen we de eerste dag in India aankwamen deden we lekker onze zomerse kleren aan en onze lieve directrice Rejini van onze school kwam op bezoek. We hadden het heel leuk gehad maar toen ze weg ging zij ze tegen Jade en mij dat we morgen op school wel wat andere kleren moesten aantrekken, het was ‘te sexy’ (we hadden onze schouders niet bedekt en we hadden geen broekjes aan tot onze knie). Dat vonden we wel jammer want het is zo warm in India, maar ook een voordeel: we gingen shoppen! Toen ik de volgende dag voor het eerst weer op school kwam zei m’n juf dat ik heel groot was (in Nederland ben ik de kleinste in de klas) en dat ik een mooie huid had (en welke gezichtscrème ik had gebruikt: geen). Hier in India willen ze allemaal een blanke huid hebben, er zijn tijdens de reclame van een programma minstens twee reclames van gezichtscrèmes voor een blankere huid (in Nederland willen de mensen een bruin kleurtje hebben). We worden op school een beetje als gasten beschouwd; we mogen vooraan in de rij als we een vraag hebben, er wordt door de kinderen een tafeltje buiten gezet voor ons en we mogen bij het dansen in het midden staan (bij al die dingen zeg ik dan ‘let them be first’ of ‘I will do that’ maar ik kan er niet aan ontkomen). Verder is het super leuk om weer in India te zijn!

Sam
De school. De school hier is anders dan in Nederland. Heel anders! De school is gewoon een huis met bankjes. De bankjes zijn ongeveer 1 – 0,75 centimeter en de tafels ook. En daar zitten ze dan met zin 2 – 3 mensen op! Mijn vrienden daar zien ook heel aardig. Hoe vind ik de school. Ik vind de school leuk,druk,gezellig,klein,cool en (soms saai) Het huis daar. Het huisje van ons is een verdieping eigenlijk een bungalow maar dan boven. Het is hier echt wel fijn en rustgevend we hebben een tv warm water en koud water. We hebben internet en koelkast en enzovoort. Dus gewoon een normaal huis.

Jade
Ik vind de school superleuk. En er altijd wel iets te doen… Nu gaan we elke dag oefenen voor de *annualday in thema van dans.
In Nederland zouden ze kleren afspreken voor een dansfestival van de hele school. Hier in India meten ze alle kinderen als voorbeeld bij benen,armen en de omtrek van je heupen. En dan maken ze kleding voor iedereen apart uit de school. Wij denken dat je er wel geld voor moet betalen ,maar dat weten we nog niet. Het is wel heel cool dat je hier in India aankomt en ze je gewoon twee dansen laten zien en dat je dan gewoon een dans mag kiezen en erin mag dansen. Even niet over het dansen er zijn ook hele verschillende huidskleuren. Hier zijn ze heel heel bruin. En de juffen waren vroeger veel strenger toen sloegen ze de kinderen met stokken, ons sloegen ze niet hoor.Nu zijn ze veel liever en slaan ze niet met stokken.
Einde

*de annualday is een dag dat de oudste kinderen van school gaan en dat word gevierd met een feest met een thema en deze keer is dat dansen.