Maand: maart 2016

“Dagmar, do you want to help us tomorrow doing craft with the guests with Easter? You will get 100.000 Dong and a free meal.” We zitten aan de koffie bij Michele, de Australische eigenaresse van het populaire restaurant Dingo Deli in Hoi An.

Kinderen helpen met eieren schilderen en lekker eten en er nog voor betaald worden ook, dat wil Dagmar wel!

“ Oke, be here at eight thirty, it starts at nine.”

We vinden het heerlijk om Pasen te vieren in het ons zo geliefde, vetrouwde Hoi An. Dit dorpje heeft alles voor ons. Het is erg sfeervol (een cultureel erfgoed), authentiek, lekker weer, het ligt vlak bij zee en je kunt alles op de fiets doen (door de rijstvelden) omdat het zo vlak is. Zo nu en dan huren we een scooter.

Jade besluit een jurkje voor haar knuffel te laten ontwerpen in een van de sfeervolle winkeltjes.

Ik sluit me aan bij een groep monniken in een tempel om te mediteren waarna ik een kopje thee drink in een restaurantje dat gerund wordt door doven. Wat is het heerlijk om me – eindelijk- onder te dompelen in bewuste stilte.

Dagmar haal ik na haar werk weer op. “Mam, tijdens het eten met de andere meiden is er helemaal niets gezegd, iedereen zit op zijn mobiel! In NL is het precies hetzelfde tijdens de pauzes. Ik pas niet bij mijn leeftijdsgenoten.”

En… de afgelopen dagen waren ook spannend!

“ Er wordt hier geld gestolen Mieke, ik weet het zeker!” zegt Wim, ’s avonds in ons hotel. Iedere ochtend als wij aan het ontbijt zitten, gaan de schoonmaaksters onze kamer in, zij moeten het zijn!

Wim besluit de webcam te installeren, er wordt een stickertje over het –aan- lampje geplakt en de volgende ochtend wordt de opname aangezet voordat we naar het ontbijt gaan.

“ Happy birthday to you, happy birthday to you, ….. ” oh, wat lief… het personeel heeft voor een schitterende taart gezorgd voor Sam die vandaag jarig is!

Ons adrenaline stijgt als de schoonmaakster onze kamer in gaat. We kunnen het allemaal zien vanaf het terras. Als ze naar buiten komt, springt Wim op, Sam erachteraan, naar boven!

Er is weer geld weg! De video wordt bekeken en we zien haar ongegeneerd haar gang gaan! Ze staat vol in beeld! Well done, Wim!

Bekijk de video vanaf 1.30

We waren even bang dat het de verjaardag van Sam zou verpesten maar het tegendeel is waar. YouTube is er niets bij, dit is ECHT, een echte video, een echte vangst van een dievegge (300 euro) en dat vindt een 12 jarige jongen vooral heel erg leuk en spannend!

Het schooljaar in India zit erop.

“I am so sad that you are leaving. I will miss the children so much.” De stem van de 74-jarige juf Jane klinkt gebroken. Ze is de afgelopen week ziek geweest; het was de eerste keer sinds 9 jaar dat ze een dokter bezocht. En ze heeft wel tien keer tegen Dagmar gezegd dat zíj later dokter moet worden.

’t Is nooit genoeg. Onze kinderen hebben hier een schoenendoos gevuld voor de arme kinderen, we hebben stapels met kleding, onze schoolspullen, lunchboxen en handdoeken weggegeven. Eigenlijk ben je als gezin ook een soort van ambassadeur voor je eigen land.

Twee van mijn schoonzussen nemen afscheid van hun moeder. Ik had er zo graag voor hen willen zijn. Op zulke momenten wil je in NL zijn. In gedachten zijn we bij jullie! Ik denk aan onze lieve buren in NL. De kinderen kunnen het zo geweldig met elkaar vinden. Wim denkt aan Studio Sport op zondagavond.

Alles is goed in NL. Ons huis, de school, het werk, onze sociale omgeving.

Rejini en haar man Kenny zetten ons af bij het vliegveld. “I have the strong feeling that this is not a goodbye, we will see you again.” Ik denk terug aan de mooie brieven die ze aan onze kinderen heeft geschreven, onze mooie gesprekken en de dag dat we samen zijn gaan bidden in een kerk.

We hebben in India veel gekregen en nog meer proberen terug te geven.

Ik denk aan mijn Franse vriendin Francoise en de Cheeseparty die ze organiseerde. Mijn Argentijnse vriendin Mercedes met haar grote huis, de workshop kralen bij de creatieve Indiase Esther, de vele etentjes. Maar ook… infecties, jeuk, allergieën, gebrek aan beweging, de hitte, de muggen, uitputting.

Je vindt jezelf maar je verliest jezelf ook. Reizen daagt je uit, je krijgt een nieuwe perceptie van je kijk op de wereld en je eigen plek hierin.

Als je ‘over de grenzen’ kijkt, zie je zo ontelbaar veel mooie manieren om op een andere wijze tot hetzelfde doel te komen. Wij hebben onze eigen manier gevonden om op een andere manier te werken, ons geld te verdienen, onze kinderen onderwijs te laten genieten. Het is zo waardevol om in ieder contact met nieuwe culturen, nieuwe mensen, nieuwe landschappen, ander eten, te leren van de ideeën, gewoontes, eigenschappen, talenten van mensen die je ontmoet.

India is intens geweest, vooral voor Wim en mij. De kinderen hebben het geweldig gevonden, ze hebben het leuk gehad op school, veel geleerd en ze zijn omringd geweest door liefdevolle mensen.

De leermomenten komen voor ons allen op de meest verrassende plaatsen.

De beloning van een echte reis is dat het je laat nadenken. Reizen is niet het vinden van nieuwe bestemmingen maar het kijken met andere ogen!

Maar Wim en ik zijn toch blij dat we even pauze mogen nemen in het koelere, rustige Vietnam!

Bah, ik heb het gehad!
Gewoon, ik heb het even helemaal gehad!
Moe van het vele op en neer rijden door het Indiase drukke verkeer naar school toe.
De 100% luchtvochtigheid! Het gezweet en de benauwdheid, de uitputtende hitte.
Het gedrang en geduw tegen mijn rug, de adem in je nek als je ergens in de rij staat.
Belazerd worden door de hulp; laat ik het toch wéér gebeuren!
Het zwart onder mijn nagels en waar komen die vele tientallen bultjes toch vandaan?
Het zelf dokteren als de kids oorpijn of oogontsteking hebben.
De jeuk; welke schimmel woont er te lang in mij?
Vieze toiletten, de stank.

Uit eten, de aangroei van lovehandles na maandenlang teveel ‘buttery, gravy, masala.’
Mijn afgedragen kleding! Het gebrek aan comfort, afzien!

Ik wil me weer fris voelen, een dame, ritme en regelmaat, een bos bloemen in mijn eigen huis.
Boterhammen met oude kaas of de Ruijter vlokken. Voorspelbaarheid en kunnen fietsen over straat.
Ja, soms is het reizen zwaar!

Zo nu en dan stuur ik een mail naar onze kinderen, zij vinden het namelijk érg leuk om ‘post’ te ontvangen:

Op maandag 29 februari 2016 heeft Mieke Greefhorst het volgende geschreven:

Hoi Sam en Jade,
Jullie klas in Nederland is met rekenen vandaag bij blok 5, les 16.
We lopen dus iets achter.
X mama

Ik krijg een mail terug van Jade:

Mama gelukkig lopen we niet zooooveel achter
Maar helaas wel een beetje

Xxx Jade

Ik glimlach. Nee, zorgen maak ik me niet.

Ik kan onzeker zijn over bv mijn lijf en vindt het soms moeilijk om te doen wat ik zelf wil als ik denk dat ik een ander daarmee tekort doe, maar als er iets is waar ik helemaal overtuigd van ben, is het wel over de wijze waarop onze kids leren.

Ze zijn dit leven gewend en weten dat ze qua stof bij moeten blijven, omdat ze anders niet meer kunnen aanhaken in NL.

Jarenlang heb ik geïnvesteerd in een werkwijze die nu zijn vruchten afwerpt. Ze voelen de verantwoordelijkheid en ze kunnen ‘m ook aan.

Ze beginnen de Indiase schooldag met Grammar en Math op school en ze plannen en maken hun Nederlandse huiswerk middels weektaken die ze zelf invullen. Vroeger deed ik dit allemaal voor hen, maar na jarenlange oefening, kunnen ze het nu zelf (ze zijn 10, 11 en 14).

Het schooljaar in India is eind maart voorbij. In de aanloop naar de laatste schoolweken krijgen onze kids enkele mooie woorden cadeau van de Indiase directrice van de school :

Though I was apprehensive about the children coming back to Rainbows , I must say I was super amazed to see them adjust so beautifully.