We zijn in Shenzhen, China. Onze zakelijke to-do lijst puilt uit van de af te werken zaken.
Ons doel is om ons productassortiment uit te breiden met producten voor onze eigen webshop, voor bol.com en voor Amazon. Daarnaast willen we onze bestaande leveranciers bezoeken, onze inkoop- en distributiekosten onder de loep nemen en ons netwerk uitbreiden.
En dat is gelukt!
Om ons te onderscheiden op Amazon, zijn we zelfs bezig met het opzetten van een eigen brand voor een aantal bestaande producten met het uiteindelijke doel om dit op de meeste van onze producten door te voeren. En bij al die producten hoort dan ook weer een – te bedenken – verpakking.
Keihard wordt er gewerkt, van ’s ochtends vroeg tot in de nacht. Het is niet erg om het druk te hebben, we zijn gedreven en genieten van het feit dat we doen wat we leuk vinden.
Aan de drukte ontsnappen lukt hier niet; de stad is werkelijk o-ve-ral overbevolkt met mensen. We gaan van 100 verdiepingen hoog tot enorme ondergrondse shoppingmalls; alles is gevuld met handel en mensen.
Shenzhen leeft van de internationale handel. Echt óveral in het handelscentrum staan dozen en wordt er ingepakt. We zien (zonder overdrijven) duizenden pakketjes per dag voorbijkomen. Miljoenen euro’s aan goederenwaarde ligt hier opgestapeld.
Van verwennerij is weinig sprake. Hier in China word je op een afspraak niet ontvangen met een lekkere kop koffie maar met een klein plastic bekertje met warm water.
Deze weken moeten we ons een beetje behelpen. Ontbijten doen we provisorisch op de rand van ons bed, het diner bestaat uit een plastic take away bakje rijst met groenten, bami of fastfood. We proberen het wel hoor; koeienmaag of kippenpoot maar oh… wat is dat smerig! Het is in deze buurt overal hetzelfde, zelfs de menu’s van de chiquere restaurants nodigen ons niet uit.
“Hoe gaan we het doen met de kinderen als we de hele middag zakelijke afspraken hebben?” vraag ik aan Wim. “We kunnen ze toch niet de hele tijd in het hotel laten?”
“Wij willen mee, daar leren wij toch van!” zeggen de kinderen. Op Huaquiangbei kopen ze dan ook alle drie een 2e product in met hun eigen zakgeld. Ze onderhandelen over de prijs, de verpakking en ze denken na over de productomschrijving.
“Oh, ik begin aardig moe te raken,” zeg ik op de achterbank van de auto als de chauffeur van een zojuist bezochte fabriek ons terugbrengt. “Ja, ik ook,” zegt Wim, “en in NL moeten we weer keihard aan de slag om al die nieuwe producten op te voeren.”
Terwijl wij weg zijn, maken onze kinderen op de hotelkamer hun huiswerk, bewerken ze video’s of knutselen ze wat. Jade en Sam werken bijna altijd samen en ze krijgen wat extra gametijd, het is hier ook immers mei vakantie.
Dagmar moet van haar Nederlandse school een overtuigende video maken. Ze krijgt hiervoor een lijst met technieken van haar juf toegestuurd die ze daarvoor kan gebruiken. “Mama, ik wil nog een interview met onze agente, ik wil nog iemand filmen die tot 10 telt en ik wil nog in de shoppingmall filmen.” Ze gaat er helemaal voor, zie het resultaat onderaan.
5 maanden geleden begon ik dit blog over digitaal ondernemen, reizen en ondernemende kinderen.
En dat is ook precies wat we samen gedaan hebben!
Onze aardbol zit vol met zoveel mooie, hartelijke mensen. Ik heb naar en met ze gelachen, met ze gepraat, me verwonderd, heb ze bekeken, heb mijn gedachten met ze gedeeld. Maar vooral heb ik genoten van hun grote diversiteit.
De omstandigheden waarin al onze wereldburgers hun leven leiden is zo verschillend. Op dit moment, deze seconde, is er ergens op de wereld een boer zijn rijstvelden aan het bewerken, serveert een ober een cocktail, mediteert een monnik, probeert een verkoper zijn producten aan te prijzen, schuilt men tegen de regen of geniet men van de zon, beschermt een moeder haar kind. Men is druk, verveeld, angstig, blij, tevreden, ongelukkig, passief, gedreven.
Zitten we uiteindelijk niet allemaal in onze eigen wereld?
Maar waar nagenoeg alle mensen gelijk in zijn, is dat ze het, binnen hun mogelijkheden, nastreven om een fijn leven te leiden. Een zo goed mogelijk leven voor hun kinderen, henzelf en hun omgeving.
We hebben weer veel gezien. Ze hebben ons weer veel geleerd.
Iedere reis besef ik weer dat wij mensen binnen onze eigen kaders de wereld waarnemen (en daar dan ook vaak een oordeel aan verbinden).
Wat wij Nederlanders ‘normaal’ vinden, is op een andere plek in de wereld helemaal ‘niet normaal.’ In NL zijn onze kids kleiner dan gemiddeld, in Azië krijgen ze vaak te horen dat men ze zo lang vindt. De meerderheid van 1 miljard Chinezen smult van de poten van een kip maar hoeveel Nederlanders zullen er genieten van datzelfde gerecht?
Wim en ik zijn zo dankbaar voor het rijke leven en de intieme tijd die we met ons gezin hebben. Ook deze keer is het weer een groot geschenk voor ons gezin geweest.
Tot over 3 dagen, weer terug naar het mooie NL!
