Maand: maart 2017

Geschreven door Jade

Wij zitten nu in Shenzhen in China. Het is hier maar 18 graden, even wennen na India (32 graden).Overal om ons heen zijn hele hoge grote gebouwen dat noemen we hier :” malls.” In die malls kun  je spullen kopen, ligt er aan welke mall je in gaat wat voor spullen je te zien komt. Er zijn dus malls waar je alleen maar kleren kunt kopen alleen er zijn ook malls waar je alleen maar elektronica ⌨⌚of accessorize voor een telefoon kunt kopen. Wij gaan zelf het vaakste in malls met elektronica om in kopen te doen voor Mama’s en papa’s website. Wij met z’n drieën gaan dan gewoon rond kijken of wij iets leuks zien wat we zouden willen kopen .We gaan ook soms met z’n allen in een kleding mall gewoon om te kijken of we wat leuks zien( soms ook kopen!). Door all die malls krijg je bijna geen daglicht. Er zijn trouwens ook hoge gebouwen waar hotels en appartementen in zitten. Zo is ons huisje  56,40 meter hoog⬆.Dat heb ik met Snapchat getest. Er zijn hier ook een heleboel fabrieken. Wij waren laatst bij een fabriek waar onze USB’s gemaakt werden. Het was heel interessant om te zien hoe zo iets gemaakt word. Ze doen bestellingen onder de honderd met de hand en boven de honderd met een machine⬛. We zagen hoe USB’s van anderen met de hand gemaakt werden.Ze hadden flesjes met waterig rubber in allemaal verschillende kleuren. Ze deden dat in een blok ijzer en dat blok ijzer is vooraf in een bepaalde vorm gesneden⛏.dan zetten ze de blokken met dat waterig rubber erin onder een machine die het heet maakt. Daarna zetten ze twee ijzeren blokken in een bak met water. Daar koelde het af. Toen deden ze er nog een beetje waterig rubber op en duwde ze twee delen tegen elkaar aan. Als ze niet sterk genoeg waren deden ze het blok ijzer in een stamp machine.Toen legde ze het nog een keer in het water. En maakte ze de twee blokken los van elkaar met een mesje . En Toen duwde ze USB het zelf erin en hij was klaar✅. Zo ging dat 1 per 1. Ook nog een leuk nieuwtje dat niet over elektronica gaat, we eten elke dag Mc donalds of Burger King Omdat het lokale eten zo vies is.

China Shenzhen, een plek waar wij onze spullen in kopen voor Ulticool,onderwijsgadgets en meer. Wat doen Jade,Dagmar en ik daar? Ook Producten in kopen. Zoals Dagmar heeft een unicorn Usb en ik wil een nieuwe usb maken van de tekst GAME OVER. Wat ook leuk is in Shenzhen is de grote gebouwen en de dronen die rond vliegen. Eten daar is moeilijk dus het word vaak iets zoals brood of MacDonalds. Het is ook leuk om te onderhandelen van de spullen die je wil gaan inkopen. En om langs de kraampjes te lopen van Shenzhen (Van De USB’s en technologie spullen). Gelukkig is het hotelkamer hier beter dan in HongKong want daar was die 8 vierkante meter. DankjeWel Voor Het Lezen Van Mij Verhaal Van Sam!

Sam komt de kamer binnen. “Mama, ik weet denk ik wat ik wil. Ik wil iets met rekenen én ik wil weten wat ik moet doen.” “Oh,” zeg ik, “dat is fijn dat je dat al zo goed weet.” “Ja, ik ben goed in rekenen en niet in taal en ik vind het fijn als ik weet waar ik aan toe ben.”

Deze hele reis zijn we bezig met het toepassen van de leesstrategieën Begrijpend Lezen. Hij klaagt nooit en doet iedere keer de oefening die van hem gevraagd wordt. Gelukkig gaat hij ook echt vooruit.

Zijn woorden echoën na. “Sam, misschien is boekhouder iets voor jou? Dat is iets met rekenen en het is heel duidelijk.” De dag erna zie ik een hele betrokken Sam. Nog voor het ontbijt heeft hij al op zijn iPad rijtjes gemaakt met salaris, kosten van koffie, van inkoop, etc. Ook de dagen erna maakt hij nog wat lijstjes en zoekt op Internet naar informatie over scholen die leren boekhouden.

Ja, Sam leert zichzelf deze reis steeds beter kennen. Hij leert ook beter te luisteren naar zichzelf. Zo zijn we naar een olifantencentrum gegaan waar hij van te voren angstig over was. Want wat zou die olifant in een onbewaakt moment kunnen doen?

Terwijl Dagmar en Jade in het water de olifanten aaien, zit Sam op veilige afstand op een steen. “Ik heb het veel leuker gevonden dan ik had verwacht. En ik heb ook mooie foto’s kunnen maken.” zegt hij, terwijl we richting de uitgang lopen. “Goed zo,” zeg ik, “je bent toch mee geweest en je hebt het op jouw eigen manier gedaan zodat het toch prettig voelt.”

De basisschool vraagt of wij een handenarbeid les willen geven. Dat willen we wel. Ik heb lege plastic verpakkingen yoghurt gespaard. Daar gaan we bloempotten van maken. Papier en lijm wordt aangeschaft (na al die jaren is knutselpapier nog steeds niet aanwezig op een school!). Ik vraag Dagmar, Sam en Jade om wat voorbeelden te maken en om alles klaar te zetten.

“Who needs more help? You need more black? Yes, you wait, I will take for you.” Tijdens de les zie ik een helpende zoon die zo in zijn element is, dat het niet alleen mij opvalt, maar ook de directrice. “Look at him, look how good he is in this work. See how he is helping all of them in such a good and friendly way! I see this child growing só much this year.” Leerlingen en leerkrachten vinden de opdracht helemaal geweldig en doen driftig mee.  ’t blijft bijzonder dat een – voor ons – zo vanzelfsprekende activiteit op school, hier zo bijzonder ontvangen wordt.

Nou Sam, je denkt aan de richting Economie maar je zou ook een fantastische Onderwijsassistent of Leraar zijn; iedere basisschool wil graag van die vriendelijke mannen als jou in het team!

“Has this time been fruitfull to you?” vraagt Rejini als we samen een kop koffie drinken bij Caffee Coffee Day.

Ik moet even nadenken. Brengt India wat we hopen?

“Yes, it does,” zeg ik, “India can be a struggle for us but we do so many nice things, that it’s definitely fruitfull.”

En dat is ook zo.

We hebben een structuur gevonden waarbij Amazon India ‘stressvrij’ zou kunnen gaan verlopen vanaf het 3e kwartaal 2017. Zakelijk gezien hebben we op dit moment gedaan wat we kunnen.

We hebben genoten van het mooie weer en veel gezwommen in gezellige hotels. We hebben heerlijk gegeten.

We hebben veel liefde gegeven en ontvangen. Ons gezin wordt opgenomen in het leven hier alsof we nooit weg zijn geweest. We zijn uit eten geweest met leerkracht Jane en meerdere malen met Rejini en haar gezin.

Het Engels van de kinderen wordt steeds beter.

Alle praktische zaken waren deze keer snel geregeld. Ons huis, Internet. Een auto kregen we al na enkele dagen, een abonnement op de krant was zo geregeld.

Dagmar heeft de eer gehad om Special Guest te zijn tijdens de Annual Day van de school. Wij hadden het eerst niet zo in de gaten maar het blijkt echt een rol te zijn waar vele studenten ieder jaar op hopen. Samen met 2 oudere mannen, zat Dagmar voor alle uitgenodigden op het podium. We hebben haar horen speechen voor 400 mensen en dat deed ze echt geweldig.

Het valt ons soms ook zwaar. Vooral voor Wim omdat hij minder gemotiveerd is om hier te zijn dan ik. Hier gaat ontspanning – vooraf en achteraf – regelmatig gepaard met spanning, meer dan elders in Azië. Er zijn te vaak en te veel momenten van verbazing, boosheid of verontwaardiging. Zo vrij als Wim zich hier ooit door het verkeer manoeuvreerde, zo’n hekel heeft hij er nu aan. Ik rijd altijd maar het verkeer blijft voor ons tweeën een vreselijke uitdaging.

Meebewegen met datgene wat is, blijkt niet altijd makkelijk.

Ook ons leven in NL gaat door. Alle Nederlandse schoolwerk moet op orde zijn. Dagmar moet schoolprojecten inleveren en toetsen maken. Sam krijgt via Skype zijn adviesgesprek van de juf. Er wordt veel op en neer gemaild. Het aanmeldformulier voor het Voortgezet Onderwijs wordt ingevuld.

De inbraak in ons huis heeft ook de nodige vragen opgeleverd; hoe gaan we ons huis – en vooral ons kantoor – beter beveiligen? En mijn broer die alle regelwerk met de verzekering doet; kunnen we de achterban in NL dat allemaal wel aandoen?

We denken dat het beter is voor Sam om volgend jaar in NL te blijven. Het jaar erna, dan gaat Jade naar de middelbare. En het jaar daarna; dan doet Dagmar eindexamen.

Ach, al dat vooruitlopen op de zaken… is dat niet wat de meeste mensen een gevoel van controle geeft en hen daarom gelukkig maakt? Hebben wij dat gevoel ook?

Wordt vervolgd!