Maand: februari 2018

Complete rust

Nog even een basisschoolkind

“Ik weet nu al dat er niets aan is, aan de middelbare school!” roept Jade. “Al die verhalen die ik hoor van Dagmar en Sam, nou leuk hoor!”

Jade is stil, je hoort haar denken en dan ineens floept ze het eruit.

“Maar jij bent anders dan je broer en zus, Jade. Wij denken dat je het aankunt en wat makkelijker nee kunt zeggen,” zegt Wim.

“Ik wil sporten en heel veel turnen, kan ik niet naar een sportschool?”

“Je mag alles wat jij wilt, Jade. Misschien kun je eens aan andere kinderen in de klas vragen naar welke school ze toe gaan?”

Ik lees het Onderwijskundig Rapport van Jade. We wisten al langer dat ze cognitief sterk is maar het OKR staat vol mooie woorden die belangrijker zijn.

Jade is een kartrekker en natuurlijk leider, die graag een positieve bijdrage aan de groep levert.
Ze heeft de andere (ook jongere) kinderen in beeld, komt indien nodig melden als er iets speelt en laat zich de kaas niet van het brood
eten. Ze luistert aandachtig en onderhoudt ook met de leerkrachten een positieve relatie.

Jade is een harde, serieuze werker. Ze heeft een zeer brede belangstelling (leren, sporten, interactie met anderen) en een prima instelling!

Ondanks het feit dat zij elk jaar een periode van meerdere maanden heeft gemist, haakt ze eigenlijk altijd weer moeiteloos aan bij de stof op
school. Jade kan meerdere dingen tegelijk ze heeft daar o.a. veel baat bij haar taakgerichtheid. Zo kan ze andere kinderen helpen en daarnaast er toch
voor zorgen dat ze haar eigen werk klaar heeft.

Via de app praat Jade met haar klasgenoten. Dat stemt haar gerust.

Door onze reizen kunnen onze kids heel veel en lang spelen. Ze hebben meer tijd en ruimte gekregen dan leeftijdsgenoten om te doen wat ze willen doen, gewoonweg omdat ze minder uren in de schoolbanken zitten.

“Ga je mee spelen Sam?” roept Jade. “Nee Jade, ik moet nog huiswerk maken, dat zul jij straks ook wel merken.”  En Dagmar erachter aan: “Geniet er nog maar even van Jade, dadelijk is het voorbij!”

Tja, als jongste krijg je soms niet de kans om iets eerst zelf uit te zoeken…

Luxe aan zee

“Madam, your dinner is ready!”

Vanuit ons ligbed aan het zwembad lopen we richting de gedekte tafel in onze villa.

‘Oh, thank you, the food looks very good, thank you!”  zegt Sam tegen Iluh, onze hulp.

Wat een leven! Ruimte om me heen en in me,  geen boodschappen hoeven doen, met niet verschuilen achter opruimen of dikke winterkleding, niet koken. De zon, een ritje met de brommer, steeds zwaaiend naar de altijd vriendelijke, lokale bevolking.

Het geluk stroomt door mijn lijf. Ik voel me zo vredig, één met mezelf en de omgeving.  De mentale bagage wordt lichter. Met 2 koffers (studieboeken!) en 5 handbagage reizen we letterlijk ook steeds lichter!

Je wordt hier vanzelf stil….  Het lijkt wel vakantie! Toch is dit voorlopig de nieuwe werkplek voor ons en de kids.

Ik denk terug aan de 1^e dag dat we hier aankwamen. Ik ben dankbaar. “Besef je wel Wim, dat dit niet normaal is? We zijn gisteren aangekomen en vandaag zijn onze kids alle drie al begonnen met huiswerk. En we hebben het ze niet eens hoeven vragen!” Jade heeft al in NL een planning gemaakt voor de komende 3 maanden. Het setje taken dat ze van de juf van groep 8 heeft meegekregen, heeft ze opgedeeld in weken en daarna in dagen. In een mooi overzicht heeft ze al haar taken samengevat. Zowel Sam als Jade hebben met iedere leerkracht afgesproken wat ze af moeten hebben over enkele maanden en welke toetsen ze toegestuurd krijgen. “Het zijn pubers Wim. Toch bijzonder dat ze zichzelf aansturen, genieten, in het zwembad plonzen maar voor ogen hebben dat ze deze drie maanden ook werk moeten verzetten.” “Ze zijn het gewend Mieke. Jarenlang hebben we geïnvesteerd in deze leefwijze.“

Prachtig! We hebben weer veel losgelaten.  Dat is vooraf niet makkelijk.

Wat heerlijk om te beleven wat vandaag is…

Ik check mijn apps en zie het berichtje van mijn broer Marcel.

“Bel me even! Het heeft enorm gestormd en jullie schutting heeft het ook begeven. “

Loslaten? Aaarccchhh !