“Zullen we hier blijven, Mieke? zegt Wim terwijl we samen dobberen in óns heerlijke zwembad in óns privé hotel in Hoi An. “Dan vliegen we vanaf hier rechtstreeks naar Hong Kong op 2 mei en door naar NL en kom je heerlijk uitgerust thuis. Als we nu naar Thailand en China gaan, moeten we nog heel veel sjouwen en zo goed als hier, krijgen we het niet meer.” Hij heeft gelijk. It ain’t get any better than here.
Regelmatig denk ik terug aan Wims woorden als we tóch vliegen naar Chiang Mai, Noord-Thailand waar we een korte rondreis maken. Daarna de bus naar Chiang Rai, een nachtvlucht naar Macau, de boot naar Hong Kong alwaar we een vreselijk hotel hebben. De volgende ochtend de metro in, naar China, sjouwend met ál die koffers de grens over waarna we uitgeput arriveren in het ons bekende Shenzhen.
En dat allemaal omdat ík vond dat het verstandig was om nog voor zaken naar China te gaan. Regelmatig heb ik mezelf vervloekt. Het was een keuze tussen goed zijn voor mezelf (rust) of goed zijn voor de zaak (actie). Weg zwembad. Weg stilte. Weg happy cocktail hour! Want écht nodig was het niet. Die ene keuze zorgde ervoor dat de innerlijke stilte die ik ervoer, al snel verdween. Zoveel nieuwe beslissingen te maken. Waar slapen we? Hoe reizen we? Welke producenten gaan we bezoeken in China?
Wim leeft erg in het moment en kan goed relativeren. Op iedere nieuwe plek is het voor hem weer goed.
Ook de kinderen zijn blij om weer een nieuwe omgeving te leren kennen. Sam heeft zelfs een vriendje bezocht in Thailand!
Tijdens het spelen van de game Fortnite heeft Sam online een jongen ontmoet waar hij veel mee praat. Na hele sessies in het Engels kwamen de jongens er achter dat ze beiden Nederlands spreken. Het vriendje woont zijn hele leven al in Chiang Mai. “Mama, ik wil die jongen graag bezoeken,” zegt Sam.
“Dat gaan we dan proberen,” zeg ik. Hoe bijzonder is het dat je enkele uren na aankomst in Thailand, je zoon afzet bij een Nederlands gezin dat je nooit eerder gesproken hebt, je ‘veel plezier’ roept en vertrekt?
“Was het leuk?” vragen wij Sam enkele uren later. “Ja, het was heel gezellig. Ik vond het ook wel weer leuk om in een echt huis te zijn (lees: in plaats van in een hotel). En we hebben samen avond gegeten. En pas op het laatst gegamed.”
Tijdens onze 12 dagen in Noord Thailand vieren we Songkran, het Thaise Nieuwjaar. Wat een feest! Iedereen spuit elkaar nat op straat, zodat men gereinigd het nieuwe jaar kan starten.
We zitten daarnaast niet stil. Dagmar heeft in Thailand een Scholarship (via haar Chinese Plusuur in NL) aangevraagd om samen met een vriendin van haar de komende zomer 4 weken in China de taal beter te leren. Vanuit de hele wereld kan men zich hiervoor aanmelden. Er zijn 14 NL-se inschrijvingen waarvan 10 tot 15 mensen zullen worden gekozen. Stap 1 t/m 4 (van de 5) heeft ze al goed doorlopen.
Wim deelt al jaren ervaringen op Google Maps. Enkele weken geleden ontving hij, omdat hij Niveau 6 Local Guide is, een mail waarin hij kan meedingen naar een reis naar de Google-Campus. 200 Guides worden uitgenodigd in Californië. Wim heeft het verplichte filmpje geupload, ge-edit door Jade.
Sam heeft met veel ijver zijn school afgerond en ik krijg een steeds scherper beeld van het boek dat er gaat komen.
’t Komt allemaal goed. Vandaag zijn we aangekomen in Shenzhen (de meiden kennen de weg en zijn al shoppen) en alles is inmiddels gepland. Morgen worden er bij ons hotel Samples gebracht. De komende dagen staan in het teken van het bezoeken van vele nieuwe Suppliers. Ook Jades droom komt uit. Ze krijgt een Airtrack; een soort opblaasbare professionele turnmat (21 kg extra bagage).
Webster, bedankt voor de goed geregelde distributie vanuit NL zodat deze reizen mogelijk blijven voor ons!
Familie en vrienden; heel fijn als we jullie weer zien!
Wat zijn we de afgelopen 10 jaar verrekte goed geworden in reizen! De afgelopen 6 maanden waren prachtig.
Het was weer mooi deze reis …
