Game succes met 150 Ping voor Sam

“Mama, over twee weken is er een groot gaming event op Fortnite!” zegt Sam. “Dat is 3 dagen achter elkaar 4 uur per dag gamen en je kunt er prijzen mee winnen. Mag ik daar een keer aan meedoen?”

“Natuurlijk mag je dat. Je kondigt het ver van te voren aan, dus daar kunnen we rekening mee houden. Wat heb je nodig om mee te doen?”

Ik snap nauwelijks iets van de Game wereld. Sam mag een uur gamen per dag. We hebben hem deze reis aangegeven dat als hij ons duidelijk aangeeft wat zijn doel is om iets te bereiken met gamen, dan mag hij meer gamen. Als juf kan ik het niet laten om het Gamen op een educatieve manier te benaderen. Wil hij bijvoorbeeld beter worden in een bepaald onderdeel, dan zal hij dat gericht kunnen gaan oefenen.

“Mama,” zegt Dagmar. “Weet je dat Sam echt heel erg snel is en ook heel erg sociaal naar iedereen. Ze gunnen Sam (online) echt iets omdat hij altijd zo aardig is. Ze noemen hem ‘Goat’ wat betekent dat hij heel erg goed is. En Sam bedankt iedereen die een reactie plaatst.”

Ik denk terug aan onze vorige reis. Sam vertelde ons toen dat hij met een code wilde gaan werken. Als iemand een code gebruikt om iets online te kopen op een Game, dan zou Sam commissie krijgen. “Wie doet dat nu?” had ik toen sceptisch gereageerd. “Ze moeten dan jouw code eerst invoeren en het jou gunnen voordat ze iets kopen. Werkt dit werkelijk zo?”

We zijn nu bijna een jaar verder. Sam heeft bijna 3000 volgers op Instagram en $ 200 dollar verdiend doordat mensen zijn code gebruiken. Eén voor een worden ze bedankt hiervoor door Sam. Hij reageert positief en vriendelijk op posts van anderen.

“Goh Sam, wat doe jij het goed zeg met je Instagram,” zeg ik hem. “Als jij met één uur gamen per dag zoveel mensen een plezier doet, dan doe je iets heel goed. Sorry dat ik dat niet zo in de gaten heb. Ik vind het best moeilijk te begrijpen hoe dat in de Game wereld gaat.”

Het is zover! De Winter Royale Competitie breekt aan. Het spel wordt in álle werelddelen 3 dagen achter elkaar gespeeld in tweetallen. Je gaat online op zoek naar een playmate waarna je met elkaar vooraf oefent, overlegt en probeert strategisch te spelen.

Met prijzengeld van in totaal 10 miljoen dollar, verspreid over alle werelddelen, is dit een mega happening binnen de Gaming wereld. Sam speelt op zijn iPad. Er wordt namelijk onderscheid gemaakt op welk device je speelt. De meeste gamers spelen op een laptop , playstation, x-box of desktop.

“Ik moet wel een hotel met goede WIFI”, geeft Sam ons duidelijk aan. “Ik speel dan mee met Azië.”

Voor Sam is de uitdaging extra groot. De snelheid van verwerken wordt uitgedrukt in Ping. Normaal gesproken in NL speelt hij op 10 Ping, dat komt omdat NL op korte afstand van de game server in Londen staat. In Azië speelt hij op 150 Ping. Alles wat Sam doet op zijn iPad tijdens gamen, wordt dus langzamer verwerkt. Hoe verder je namelijk woont van een game server, des te langzamer je speelt.

“Die jongen die had beloofd mee te doen, kan misschien niet alle dagen. Hij moet naar een Kerstdiner. Daar baal ik van,” zegt Sam net voordat het spel begint. “Alleen als het goed gaat, mag hij misschien meer dagen.”

Dag 1 van het event moeten we net uitchecken van ons hotel. We zijn inmiddels voor de 6e keer de afgelopen jaren beland in Hoi An, Vietnam. Dit is onze thuishaven in Azië. Het plaatsje heeft de juiste mix tussen avontuur en voorspelbaarheid. En ongelooflijk: we hebben het hotel van afgelopen jaar wéér hélemaal voor ons alleen!

Dat betekent 5 dagen rust om (vooruit) te werken en leren en dan 2 dagen het avontuur opzoeken omdat we de weekenden moeten uitchecken; het hotel draait namelijk op Vietnamese privé feestjes in de weekenden.

Met onze gehuurde brommers rijden we naar een schattig guesthouse in Da Nang. We boeken één nacht zodat we altijd weg kunnen, mocht het hotel niet bevallen.

Dag 1 Gaming
We laten Sam van 16.00 uur tot 20.00 uur achter op zijn bed terwijl wij uit eten gaan. Nog geen uur later krijgen we een appje. “De WIFI is zóóó slecht. Ik kan helemaal niets. Komen jullie me halen?”

“Ik baal zo erg!” zegt Sam. “Vandaag gaat niet meer goed komen.”

We besluiten de volgende dag naar een nieuw hotel te verhuizen, waar de WIFI zeker goed is.

Dag 2 Gaming
Sam sluit aan bij het Oceanië met een nieuwe partner. En het gaat zo goed, dat hij bij de top 75 belandt. We staan allen de laatste minuten buiten de hotelkamer deur te luisteren naar hem om hem niet uit zijn concentratie te halen. Hij lijkt prijs te hebben maar omdat er een tiental spelers ook op de 75e plaats belanden, valt hij net buiten het prijzengeld. Wij vinden het knap dat hij zover komt.

Dag 3 Gaming
In overleg met Sam checken we vroeg uit zodat we na de brommerrit weer op tijd terug in ons eigen hotel zijn waarna hij om 14.00 uur weer meedoet met Oceanië. Zijn bed ligt vol met een eet- en drinkratsoen om de uren door te komen. En ditmaal eindigt hij ook nét buiten het prijzengeld.

Helemaal hieper komt hij vermoeid zijn kamer uit. “Pff… het was zo spannend! En we deden het zo goed!”

“Zou je dadelijk nog een keer willen, weer meedoen met het Midden Oosten?”, vraag ik.

“Zou ik dat mogen?” Sam kijkt ons met grote ogen aan. “Dat is van 22.00 uur tot 02.00 uur!”

“Ach, dit is maar één keer en dag 1 heb je gemist,” zeg ik. “Je doet het zo goed. Andere kinderen gaan stappen met vrienden en komen laat thuis. En het is Kerstvakantie. Wat maakt het uit?”

“Wij gaan gewoon slapen en we horen morgen wel hoe het afgelopen is. Veel plezier!”

Die nacht word ik om 02.15 wakker en check of ik appjes van Sam heb. Niks.

En dan hoor ik hem lopen. Zachtjes loop ik naar zijn kamer.

“Ik heb gewonnen! Oh, we waren zó goed! De 17e plaats! En mijn ping was zo slecht en toch hebben we gewonnen! Ik ben zoooo blij! Het overleggen met elkaar ging heel goed. En we hebben 600 dollar gewonnen. Ieder 300 dollar! Wow!”

Zomaar wat foto’s

Gebukt

“Enjoy your breakfast, mam! Hope you like it!”

De Thaise vrouw van middelbare leeftijd, eigenaresse van het boutique hotel, bukt nederig voor me, haar handen voor haar borst tegen elkaar vouwend, zachtjes achteruit schuifelend.

Ik kijk naar haar terwijl ze weer door haar knieën gaat. Haar been raakt bijna de grond als ze een blanke, gepensioneerde mannelijke gast groet. Hoeveel duizenden keren in haar leven zal deze vrouw al gedienstig hebben gebukt? Er lopen in Thailand veel oude blanke mannen met jonge Thaise vrouwen rond.

In alle vroegte heeft zij ontbijt voor haar gasten voorbereid. Geschilde mango en meloen, eitjes, Thaise gerechten staan klaar. De vershoudfolie zit er met liefde omheen gevouwen, om haar verrukkelijke creaties zo lang mogelijk representatief te houden.

“You want more mango?”

Terwijl ik geniet van haar vriendelijkheid, besef ik dat mijn constructieve gedrag de afgelopen maanden in NL, ook déstructief blijkt. We beten ons – tot op de dag van vertrek – vast in het verbouwen van ons huis tot een huis met extra appartement om zo onze visie op een digitale nomaden bestaan meer blijvend vorm te geven.

Mmm. Heerlijk, zo’n eerste kopje koffie op de dag. De dagelijkse pijn in mijn linkerarm probeer ik weg te wrijven.

“I think you need massa (massage).”

Niet alleen het lijf, ook de geest heeft rust nodig. De gedachten gaan maar door. Open riool in Bangkok (Hé, dat lijkt op de lekkage in ons huis), de vliegtuigslurf (Hé, zo ziet mijn afvoer er ook uit), het zwembad (Hé, hier hebben de versgelijmde nieuwe tegels ook kleurverschil), een bouwmarkt (Hé, hebben we nog wat nodig?).

Hoeveel Westerlingen gaan, net als wij, gebukt onder het vooruit willen komen, doelen bereiken?

De komende maanden mag ik weer los komen van dat wat normaal leek te zijn.

“Thank you só much for your love and kindness.” Ik pak haar handen. “It was a lovely breakfast.“ Ze bukt weer en geeft me haar glimlach.

Ze geeft me zoveel meer dan haar zelfgemaakte ontbijt.

“It was an honour to serve you mam!”

 

Een oefening in loslaten

Het reizen en wonen in Azië is inmiddels zo gewoon geworden voor ons, dat je het kunt vergelijken met een Nederlands gezin dat ieder jaar op vakantie gaat naar een (on)bekende camping of hotel in Europa. Je pakt je boeltje in en vertrekt.

Maar wat maakt onze jaarlijkse reis anders?

Bij een korte vakantie kun je de boel de boel laten, maar als je de helft van het jaar van huis bent, dan vergt dit meer dan ‘even ertussenuit gaan.’

Er is verantwoordelijkheid voor continuïteit op alle fronten.

Je laat je kantoor aan huis achter maar salaris verdienen gaat door.

Je laat de structuur van een schoolsysteem achter maar leren gaat door.

Je laat je huis achter maar dit dient wel onderhouden / bewoond te worden.

 

Wat een organisatie ieder jaar!

Bedenken, beslissen en tot actie komen.Wat moet er nú gebeuren zodat we het komende half jaar weg kunnen?

Wat een planning vooraf met leveranciers, met schooldirectie, mentoren en examenbureaus.

Wat een verhuizing binnen eigen huis!

Geen familie, vrienden en vaste hobby’s die voor afleiding zorgen. Geen feesten, borrel met vrienden in een cafeetje, voetbalavond, kinderen die op de fiets springen om even naar vrienden te gaan.

Geen ontkomen aan als er onenigheid is tussen partners of kinderen.

 

We gaan op reis en nemen alleen onszelf mee. Ik heb er weer zin in!

Echt vakantie op een prachtplek in Hua Hin

Na een week Bangkok reizen we door naar een kustplaats, enkele uren rijden richting zuiden. Dit wordt alweer ons 3e bezoek aan Thailand het afgelopen jaar.
De 9 jaren ervoor stond Thailand niet op ons verlanglijstje. Het is makkelijk reizen, voorspelbaar, lekker eten, niet té avontuurlijk, mooi weer, voldoende afleiding en rustig. Precies waar we nu behoefte aan hebben. De villa ligt 8 km buiten het centrum in een prachtig begroeide omgeving. Met een gehuurd brommertje touren we wat rond.