“Jullie kunnen nog terug hoor, we hóeven niet te gaan.”
We zitten samen in de tuin, de koffers staan klaar voor vertrek. Monique (de moeder van Annebel) en ik kijken elkaar aan. Alles is geregeld. Wim is de aanhanger aan het inladen.
“We gaan morgen naar Spanje maar we kunnen nog steeds thuisblijven. Dan gaan jullie gewoon naar school in NL en hoeven jullie je vrienden niet te missen.” Jade, Sam en Annebel kijken elkaar vragend aan. Ze rennen weg om samen te overleggen. Even later komen ze terug. “We gaan naar Spanje! We willen toch een nieuw avontuur!”
“Oké, dan gáán we er écht voor,” zeg ik.
Jade met 4VWO voor de boeg, Sam geslaagd (!) voor het VMBO-T en een MBO studie in het verschiet en tóch doen we het, we laten weer los.
Een half jaar geleden smeedden we het plan om een tijd in Spanje te gaan wonen. Een Spaanse middelbare school werd gevonden en er werd online gezocht naar een leuk huis.
Maar oh, wat hadden onze kids het gezellig in NL. Sam (17 jaar) en Jade (15) kregen een grote, hechte vriendengroep. We zagen onze pubers nog maar zelden.
Dagmar (19) woonde inmiddels in Amsterdam en gaat niet mee. Samen met haar vriend is ze gelukkig al zullen we elkaar vreselijk missen.
Sinds de start van onze avonturen in 2009, hebben we altijd gezegd dat als één van de gezinsleden niet meer wil, we er samen over praten en overleggen of we nog zullen gaan.
“Mama,” zegt Jade op een avond tegen me, “kan ik met je praten?” We zitten op de bank. “Ik wil niet zonder jullie en ik wil niet zonder Annebel.” Vriendinnetje Annebel (14 jaar) is als een zusje voor Sam en Jade, ze doen nagenoeg alles samen. “En wat zie je dan als oplossing?” vraag ik. “Ik wil dat Annebel meegaat.” “En denk je dat haar ouders dat ook goed vinden?” “Ja, ik denk het wel.”
Toen wist ik nog niet dat ze samen allang een overtuigende Powerpointpresentatie in elkaar hadden gezet met daarin alle voordelen van pubers die een tijdje naar een ander land gaan.
Nadat Wim en ik besloten hadden dat Annebel mee mocht, zijn we gaan praten met de ouders met de vraag of zij écht wilden dat hun dochter met ons gezin mee zou gaan naar Spanje.
En nu is het zover. Een grote aanhanger is speciaal voor de rit naar Spanje aangeschaft. Scooter mee, fietsen mee en heel veel huisraad. Een autorit naar Zuid-Spanje kost me duidelijk veel meer moeite dan het vliegtuig naar Azië nemen.
Wat is het een moeilijk proces geweest. Alles ging anders dan vorige jaren. De nieuwe directrice van de middelbare school ging niet mee in onze plannen waardoor ik bij de leerplichtambtenaar op gesprek moest komen. De Gemeente zag ons als emigranten waardoor we adres controle kregen. De oriënterende reis werd onmogelijk gemaakt door Corona. Het huis werd verbouwd. En we hadden het zakelijk erg druk. Geen verre reizen, slecht slapen, klachtje hier, klachtje daar. Letterlijk en figuurlijk is het een overgangsjaar geweest.
Maar het is gelukt!
Vanaf 15 september zullen ze gedrieën naar dezelfde klas gaan; het laatste jaar lokale middelbare school in Spanje. Wat in NL 3 HAVO, 4 VWO en 1 MBO zou zijn, wordt ISO 4 voor alle drie de kinderen, met Spaans als voertaal. Daarnaast gaan NL’se schoolboeken mee als backup. Stel dat er een lockdown komt, dan hebben we in ieder geval thuisstudie.
Een hotel voor de eerste tien dagen is geboekt. Een fijn huurhuis hopen we snel te vinden.
Vandaag 600 km gereden, nog 1650 km te gaan.
Op naar Salobrena!
.