Blijven we zo intensief reizen?

“Has this time been fruitfull to you?” vraagt Rejini als we samen een kop koffie drinken bij Caffee Coffee Day.

Ik moet even nadenken. Brengt India wat we hopen?

“Yes, it does,” zeg ik, “India can be a struggle for us but we do so many nice things, that it’s definitely fruitfull.”

En dat is ook zo.

We hebben een structuur gevonden waarbij Amazon India ‘stressvrij’ zou kunnen gaan verlopen vanaf het 3e kwartaal 2017. Zakelijk gezien hebben we op dit moment gedaan wat we kunnen.

We hebben genoten van het mooie weer en veel gezwommen in gezellige hotels. We hebben heerlijk gegeten.

We hebben veel liefde gegeven en ontvangen. Ons gezin wordt opgenomen in het leven hier alsof we nooit weg zijn geweest. We zijn uit eten geweest met leerkracht Jane en meerdere malen met Rejini en haar gezin.

Het Engels van de kinderen wordt steeds beter.

Alle praktische zaken waren deze keer snel geregeld. Ons huis, Internet. Een auto kregen we al na enkele dagen, een abonnement op de krant was zo geregeld.

Dagmar heeft de eer gehad om Special Guest te zijn tijdens de Annual Day van de school. Wij hadden het eerst niet zo in de gaten maar het blijkt echt een rol te zijn waar vele studenten ieder jaar op hopen. Samen met 2 oudere mannen, zat Dagmar voor alle uitgenodigden op het podium. We hebben haar horen speechen voor 400 mensen en dat deed ze echt geweldig.

Het valt ons soms ook zwaar. Vooral voor Wim omdat hij minder gemotiveerd is om hier te zijn dan ik. Hier gaat ontspanning – vooraf en achteraf – regelmatig gepaard met spanning, meer dan elders in Azië. Er zijn te vaak en te veel momenten van verbazing, boosheid of verontwaardiging. Zo vrij als Wim zich hier ooit door het verkeer manoeuvreerde, zo’n hekel heeft hij er nu aan. Ik rijd altijd maar het verkeer blijft voor ons tweeën een vreselijke uitdaging.

Meebewegen met datgene wat is, blijkt niet altijd makkelijk.

Ook ons leven in NL gaat door. Alle Nederlandse schoolwerk moet op orde zijn. Dagmar moet schoolprojecten inleveren en toetsen maken. Sam krijgt via Skype zijn adviesgesprek van de juf. Er wordt veel op en neer gemaild. Het aanmeldformulier voor het Voortgezet Onderwijs wordt ingevuld.

De inbraak in ons huis heeft ook de nodige vragen opgeleverd; hoe gaan we ons huis – en vooral ons kantoor – beter beveiligen? En mijn broer die alle regelwerk met de verzekering doet; kunnen we de achterban in NL dat allemaal wel aandoen?

We denken dat het beter is voor Sam om volgend jaar in NL te blijven. Het jaar erna, dan gaat Jade naar de middelbare. En het jaar daarna; dan doet Dagmar eindexamen.

Ach, al dat vooruitlopen op de zaken… is dat niet wat de meeste mensen een gevoel van controle geeft en hen daarom gelukkig maakt? Hebben wij dat gevoel ook?

Wordt vervolgd!