Emigreren

Emigreren doe je niet ‘zo maar’

Droom je steeds vaker over emigreren? Denk je steeds vaker; ‘Waarom gaan we niet?’

Toch weet je diep van binnen of je het door wilt zetten of niet.

Word je ieder keer weer getrokken naar verhalen van mensen die geëmigreerd zijn?
Liggen er al boeken in je huis die met emigratie te maken hebben?
Ben je al vele keren naar hetzelfde land afgereisd, gewoon omdat het daar zo fijn is?

Of wil je diep van binnen niet echt? Vind je het allemaal wel goed zo?
Wil je dicht bij je familie en vrienden blijven?

Doe je het voor de ander of voor jezelf?

Is het antwoord dat je het zélf van binnen voelt?
Dan ga je ervoor!

Ga je emigreren omdat je partner dat graag wil? Maak dan goede afspraken over het bewaken van elkaars geluk.

Je incasseert negatieve ervaringen minder goed en neemt de verantwoordelijkheid hiervoor minder soepel als het joúw keuze niet is om dat nieuwe leven te beginnen. Wat in ieder geval zeker is; je leert jezelf beter kennen!

 

Voor je ligt het onbekende,
je leert het nooit kennen als je niet gaat.
Til een voet op en zet hem voor de andere,
als je in beweging komt ontstaat de weg vanzelf.
Met verlangen als routekaart en je ziel als kompas,
weten je voeten waar te gaan.

 

Ons persoonlijke verhaal; emigreren naar India

Jaren voordat we emigreerden, droomden we al van vreemde culturen en verre reizen. ‘Konden we maar eens in het buitenland werken?’ vroegen we ons regelmatig af. We hadden als stel al vele mooie reizen gemaakt maar sinds de komst van de kinderen was ik terughoudender. Totdat een vriendin van me wéér (ze ging iedere winter enkele maanden)  in India was geweest op een plek waar ik zo veel van hield; de stichting SKCV; een stichting voor Straatkinderen in Vijayawada waar ik in 1996-1997 vrijwilligerswerk had gedaan.

Het kriebelde zó erg dat we samen met onze kinderen van 2, 4 en 6 jaar oud via Sri Lanka voor enkele weken naar het straatkinderenproject in India gingen. Dit was fantastisch … en proefde naar meer.

Zonder dik bedrijf achter ons wat ons zou financieren, besloten we te gaan pionieren, helemaal op eigen kracht. In het voorjaar van 2009 gingen we ter oriëntatie naar Trivandrum, Kerala om te kijken of we daar een bedrijf konden opzetten. We startten samen met een familielid een BV op. We hakten de knoop door en in diezelfde oriënterende maand, namen we 3 mensen in dienst. In de zomer namen we afscheid van NL. We hadden ons huis gelukkig binnen enkele maanden verkocht.

We hadden online voor één week een appartement geboekt in het centrum van een stad met 1 miljoen inwoners. Van hier uit wilden we op zoek gaan naar een betere, goedkopere plek. Mijn man begon direct met zijn werk in een gehuurde ruimte in het Technopark; een IT-park met 20.000 werkenden. En ik zat ‘thuis’ met 3 kinderen in een kleine ruimte gevuld met koffers die we nog niet uit wilden pakken. Ik begon direct aan mijn zoektocht naar een school en thuis begon ik de kids spelenderwijs Engels te leren.

Bloggen over de emigratie

De achterblijvers in NL volgden onze wel en wee op de voet omdat ik consequent, iedere twee weken een verhaal plaatste op de blogsite  http://wmdsj.waarbenjij.nu/  Deze blog is inmiddels meer dan 150.000 keer bekeken.

Besmet met de MRSA bacterie

Net voor vertrek kwamen we erachter dat een aantal van ons besmet was met de MRSA bacterie. Dit uitte zich vooral bij onze 5-jarige zoon Sam met zeker 20 grote bulten op zijn benen. Ikzelf had bulten/ontstekingen onder mijn oksels. Dit moest direct behandeld worden maar in NL kwamen we er niet vanaf. Onze dokter in NL had deze bulten gebagatelliseerd en het te weinig aandacht gegeven. Bij aankomst in India moesten we dan ook direct meerdere keren per dag (!) onze kleding en beddengoed verschonen, naast het insmeren met medicijnen. Met dank aan het goede lokale ziekenhuis in Trivandrum is het gelukt om de MRSA bacterie te verwijderen. Ook tijdens al onze bezoekjes in het ziekenhuis daarna blijkt dat de ziekenhuizen in landen als India even goed of beter zijn dan in NL. Het enige dat we wel eens misten was een regionale dokter als 1e aanspreekpunt.

De lokale school

Ik kon niet echt een goede school voor de kinderen vinden. De Internationale school lag 20 kilometer buiten het centrum en was daarnaast voor gewone mensen zoals wij geen betaalbare optie. Toevallig troffen we een man die later zeer veel voor ons ging betekenen. Zijn nicht was directrice van een school en na een kijkje aldaar, werd ik erg enthousiast. Een kleinschalige English Medium School met voertaal Engels. Beter dan dit konden we niet vinden! Deze aardige oom Newton en zijn vrouw Rita hielden in de gaten of we ons wel redden. Hij heeft ons zelfs een van zijn auto’s kosteloos te leen gegeven waar ik bijna 2 jaar in gereden heb! Wij namen een van zijn nichtjes in dienst als ‘fresher’ in ons bedrijf. In de jaren dat we er woonden kregen en gaven we veel liefde aan de school. Rejini, de moderne directrice had onnoemelijk veel geduld met onze kinderen én gaf hen de ruimte die onze kids nodig hadden in het normaal zo strenge schoolregime. Ik werd steeds enthousiaster om de school te helpen en zo kwamen er rekstokken en hinkelbaan in de tuin, weektaken, symbolen, kleur en creativiteit in de school. Op eigen houtje heb ik zelfs 4 stagiaires Sport HBO Tilburg en de Universiteit Pedagogiek Amsterdam uit NL begeleid die hadden gereageerd op een advertentie die ik had geplaatst op een forum.

Een zaak in India 

In India werden Magento webshops gemaakt. Daarnaast hadden we personeel in dienst dat geoutsourced was Het opzetten van een eigen zaak in India kost héél veel tijd en héél veel geduld. Honderden papieren moesten worden ondertekend met evenzoveel stempels erop. Wij waren onervaren. We hadden nog nooit een eigen bedrijf gehad én nog nooit in een andere cultuur gewerkt met zijn eigen wetten en regels. Mijn man kan een boek schrijven over de zakelijke kant hiervan.

Mooie tijden

Onze tijd in India koester ik nog dagelijks. Nagenoeg iedere dag krijg ik beelden voor me van alle mooie momenten die we daar samen hebben beleefd. Het leven is er goed. Ik houd van de cultuur en de mensen. Ook is het goed betaalbaar. Wij hadden een mooi appartement voor € 250,00 per maand, inclusief gezamenlijk zwembad en tennisbaan. Onze totale kosten waren rond de € 1000,00 per maand.

Remigratie

In 2012 bleek ons bedrijf niet rendabel meer te zijn. De crisis zorgde ervoor dat er geen opdrachten uit NL meer kwamen. Daarnaast bleken we meer nodig te hebben dan een avontuurlijke geest, wilskracht en een IT-achtergrond. We besloten te stoppen op locatie in India maar online, zonder overheadkosten, onze zaak als ZZP-er voort te zetten.

Wereldreis

We besloten vanuit India voor onbepaalde tijd te gaan reizen en een start te maken met online geld verdienen. We gaven onszelf alle ruimte om iets nieuws te creëren. Want waarom zouden we immers teruggaan naar Nederland? We vertrokken naar Vietnam en Bali. We zouden een jaar van de overwaarde van ons verkochte huis gaan leven.

Dieptepunt

Net een maand op reis, kregen we op Bali een telefoontje dat mijn vader niet lang meer te leven had. Tijdens onze terugvlucht overleed hij. Mijn grootste angst was waarheid geworden. Ik hield enorm veel van mijn vader en werd overladen door schuldgevoelens. Mijn moeder bleek veel hulp nodig te hebben waardoor ik vond dat ik in Nederland moest blijven om er voor haar te zijn. Al mijn gevoelens van vertrouwen werden omgezet in angst. Vanuit die angst gingen we wonen op een plek die niet meer de onze was, nam ik een baan aan bij mijn oude werkgever in het onderwijs.  Ik vond dat ik geld moest verdienen maar veel liever keerde ik met ons gezin terug naar Azië.

Burnout

Een jaar later kreeg ik een burnout. De ingeslagen weg bleek de verkeerde omdat het niet meer bij me paste. We woonden in een buurt waar ik niet wilde wonen en ik zat in een baan die niet meer bij me paste. Ik schreef geen blogs meer en sportte niet meer. Ik verbaasde mezelf dat ik in korte tijd zo ver van mezelf verwijderd kon raken. Ik leefde ons leven niet meer in vertrouwen maar op basis van angst. De burnout uitte zich zowel geestelijk als lichamelijk. Ik was veel te lang doorgegaan. Gezellige ontmoetingen met anderen waren er niet meer bij, ik lag regelmatig trillend van de spanning in bed. Achteraf niet gek als je na een periode van vrijheid jezelf zoveel verplichtingen oplegt die niet meer bij je passen. Een deel van mijn burnout is te verklaren aan de heimwee die ik had, terug naar Azië. Iedere stap die ik zette op weg naar een gesetteld leven in Nederland, ging gepaard met weerstand. Inschrijven bij de Gemeente of langere tijd een huis huren; ik vond het verschrikkelijk.  Emigreren is heftig maar remigreren bleek voor mij nog veel heftiger.

Terug naar Azië

Mijn man Wim kreeg het voor elkaar om in korte tijd de zaak levensvatbaar te maken. We besloten onze ideeën om parttime digitale nomaden te zijn, verder vorm te geven. Ik zegde mijn baan in het onderwijs op. We verbleven 6 maanden in Azië. De kinderen leerden veel in het Engels en alle Nederlands hield ik bij met behulp van weektaken.

Schoolresultaten

Nagenoeg alle mensen reageren in belemmerende gedachten als ze horen van onze leefstijl of plannen. “En wat doe je dan met de kinderen?” “Ben je niet bang dat ze achter gaan lopen op school?”Je kunt ze toch niet van school halen als ze net leren lezen en schrijven in groep 3” “Groep 8 laat je ze toch wel in Nederland doen?'”  “Als ze op de middelbare school zitten, dan gaat het zeker niet meer?

Als leerkracht en als ouder ben ik gedurende de laatste jaren anders tegen leren gaan aankijken. Dit komt door alles wat we gezien en ervaren hebben en door de ontwikkelingen in onderwijsland. Jarenlang heb ik de verantwoordelijkheid genomen om onze kinderen bij te spijkeren in het Nederlands. In mijn blogs geef ik hier regelmatig voorbeelden van. Op creatieve, uitnodigende, speelse en betrokken wijze hebben onze kinderen ‘anders’ geleerd. Hier zit ook mijn kracht. Ik heb het volste vertrouwen in de wijze waarop onze kinderen leren. De wijze hoe ik dit heb aangepakt uit zich nu in kinderen die flexibel, ondernemend en lief voor elkaar zijn. Kinderen die alle ruimte krijgen om zich te ontwikkelen. In de toekomst hoop ik de wijze waarop ik dit gedaan heb, buiten het onderwijs, op eigentijdse wijze, vaker uit te mogen gaan dragen aan anderen.

Wij hebben geen uitzonderlijk slimme kinderen. Wel hebben we gemotiveerde, makkelijke kinderen die altijd gedaan hebben wat er op onderwijsgebied van hen gevraagd werd. In Azië begint men twee jaar eerder met lezen, rekenen en schrijven. Toen een van onze kinderen eind groep 3 weer even terug in Nederland kwam, bleek ze dan ook opvallend goed te kunnen rekenen. Ze lieten haar testen op haar CITO rekenniveau en ze bleek halverwege groep 6 te scoren. Een ander kind (groep 8 gemist) is op basis van haar entreetoets van groep 7 aangenomen op het tweetalig VWO. Ze sloot haar eerste jaar af met achten, negens en een tien voor de landelijke rekentoets. Hun woordenschat ligt iets lager dan gemiddeld maar taal en spelling is op niveau.

Nu en de toekomst

Inmiddels werken we al jaren samen met Indiase programmeurs en reizen we regelmatig met het hele gezin naar India, China en andere Aziatische landen voor softwareontwikkeling en om producten voor onze webshops in te kopen. De ruimte die we onszelf daar, omgeven  door warmte, mooie mensen en mooie natuur, gunnen, uit zich in nieuwe creativiteit op zakelijk vlak. We stemmen alles goed af met de school in Nederland en nemen de verantwoordelijkheid voor de continuïteit. Bij alle zakelijke stappen die we zetten, houden we steeds voor ogen of dit past bij de filosofie van Timothy Ferriss.