Gebukt

“Enjoy your breakfast, mam! Hope you like it!”

De Thaise vrouw van middelbare leeftijd, eigenaresse van het boutique hotel, bukt nederig voor me, haar handen voor haar borst tegen elkaar vouwend, zachtjes achteruit schuifelend.

Ik kijk naar haar terwijl ze weer door haar knieën gaat. Haar been raakt bijna de grond als ze een blanke, gepensioneerde mannelijke gast groet. Hoeveel duizenden keren in haar leven zal deze vrouw al gedienstig hebben gebukt? Er lopen in Thailand veel oude blanke mannen met jonge Thaise vrouwen rond.

In alle vroegte heeft zij ontbijt voor haar gasten voorbereid. Geschilde mango en meloen, eitjes, Thaise gerechten staan klaar. De vershoudfolie zit er met liefde omheen gevouwen, om haar verrukkelijke creaties zo lang mogelijk representatief te houden.

“You want more mango?”

Terwijl ik geniet van haar vriendelijkheid, besef ik dat mijn constructieve gedrag de afgelopen maanden in NL, ook déstructief blijkt. We beten ons – tot op de dag van vertrek – vast in het verbouwen van ons huis tot een huis met extra appartement om zo onze visie op een digitale nomaden bestaan meer blijvend vorm te geven.

Mmm. Heerlijk, zo’n eerste kopje koffie op de dag. De dagelijkse pijn in mijn linkerarm probeer ik weg te wrijven.

“I think you need massa (massage).”

Niet alleen het lijf, ook de geest heeft rust nodig. De gedachten gaan maar door. Open riool in Bangkok (Hé, dat lijkt op de lekkage in ons huis), de vliegtuigslurf (Hé, zo ziet mijn afvoer er ook uit), het zwembad (Hé, hier hebben de versgelijmde nieuwe tegels ook kleurverschil), een bouwmarkt (Hé, hebben we nog wat nodig?).

Hoeveel Westerlingen gaan, net als wij, gebukt onder het vooruit willen komen, doelen bereiken?

De komende maanden mag ik weer los komen van dat wat normaal leek te zijn.

“Thank you só much for your love and kindness.” Ik pak haar handen. “It was a lovely breakfast.“ Ze bukt weer en geeft me haar glimlach.

Ze geeft me zoveel meer dan haar zelfgemaakte ontbijt.

“It was an honour to serve you mam!”