Auteur: Mieke

“Jullie kunnen nog terug hoor, we hóeven niet te gaan.”

We zitten samen in de tuin, de koffers staan klaar voor vertrek. Monique (de moeder van Annebel) en ik kijken elkaar aan. Alles is geregeld. Wim is de aanhanger aan het inladen.

“We gaan morgen naar Spanje maar we kunnen nog steeds thuisblijven. Dan gaan jullie gewoon naar school in NL en hoeven jullie je vrienden niet te missen.” Jade, Sam en Annebel kijken elkaar vragend aan. Ze rennen weg om samen te overleggen. Even later komen ze terug. “We gaan naar Spanje! We willen toch een nieuw avontuur!”

“Oké, dan gáán we er écht voor,” zeg ik.

Jade met 4VWO voor de boeg, Sam geslaagd (!) voor het VMBO-T en een MBO studie in het verschiet en tóch doen we het, we laten weer los.

Een half jaar geleden smeedden we het plan om een tijd in Spanje te gaan wonen. Een Spaanse middelbare school werd gevonden en er werd online gezocht naar een leuk huis.

Maar oh, wat hadden onze kids het gezellig in NL. Sam (17 jaar) en Jade (15) kregen een grote, hechte vriendengroep. We zagen onze pubers nog maar zelden.

Dagmar (19) woonde inmiddels in Amsterdam en gaat niet mee. Samen met haar vriend is ze gelukkig al zullen we elkaar vreselijk missen.

Sinds de start van onze avonturen in 2009, hebben we altijd gezegd dat als één van de gezinsleden niet meer wil, we er samen over praten en overleggen of we nog zullen gaan.

“Mama,” zegt Jade op een avond tegen me, “kan ik met je praten?” We zitten op de bank. “Ik wil niet zonder jullie en ik wil niet zonder Annebel.” Vriendinnetje Annebel (14 jaar) is als een zusje voor Sam en Jade, ze doen nagenoeg alles samen. “En wat zie je dan als oplossing?” vraag ik. “Ik wil dat Annebel meegaat.” “En denk je dat haar ouders dat ook goed vinden?” “Ja, ik denk het wel.”

Toen wist ik nog niet dat ze samen allang een overtuigende Powerpointpresentatie in elkaar hadden gezet met daarin alle voordelen van pubers die een tijdje naar een ander land gaan.

Nadat Wim en ik besloten hadden dat Annebel mee mocht, zijn we gaan praten met de ouders met de vraag of zij écht wilden dat hun dochter met ons gezin mee zou gaan naar Spanje.

En nu is het zover. Een grote aanhanger is speciaal voor de rit naar Spanje aangeschaft. Scooter mee, fietsen mee en heel veel huisraad. Een autorit naar Zuid-Spanje kost me duidelijk veel meer moeite dan het vliegtuig naar Azië nemen.

Wat is het een moeilijk proces geweest. Alles ging anders dan vorige jaren. De nieuwe directrice van de middelbare school ging niet mee in onze plannen waardoor ik bij de leerplichtambtenaar op gesprek moest komen. De Gemeente zag ons als emigranten waardoor we adres controle kregen. De oriënterende reis werd onmogelijk gemaakt door Corona. Het huis werd verbouwd. En we hadden het zakelijk erg druk. Geen verre reizen, slecht slapen, klachtje hier, klachtje daar. Letterlijk en figuurlijk is het een overgangsjaar geweest.

Maar het is gelukt!

Vanaf 15 september zullen ze gedrieën naar dezelfde klas gaan; het laatste jaar lokale middelbare school in Spanje. Wat in NL 3 HAVO, 4 VWO en 1 MBO zou zijn, wordt ISO 4 voor alle drie de kinderen, met Spaans als voertaal. Daarnaast gaan NL’se schoolboeken mee als backup. Stel dat er een lockdown komt, dan hebben we in ieder geval thuisstudie.

Een hotel voor de eerste tien dagen is geboekt. Een fijn huurhuis hopen we snel te vinden.

Vandaag 600 km gereden, nog 1650 km te gaan.

Op naar Salobrena!

 
.

Wie nu denkt dat Dagmar haar diploma ‘zomaar’ krijgt?
Nee, zeker niet.

Weliswaar vervallen de eindexamens, maar de schoolexamens moeten wel voldoende staan. Ze omvatten álle leerstof van VWO 5 en 6.
Het Stedelijk College in Eindhoven heeft dit op een sympathieke (en uitzonderlijke) manier opgelost. Zij kijken écht naar het kind!

Ze hebben namelijk eindexamen leerlingen de keus gegeven om óf afgelopen maart alle toetsen af te ronden óf dit pas na de meivakantie doen.
Zij die al klaar waren met voorbereiden – het nieuws van de schoolsluiting maart 2020, kwam namelijk nét voor de geplande toetsweek – mochten tóch nog naar school komen.

Zo’n 25% koos hiervoor (waaronder Dagmar). De overige 75% zal dus in mei de schoolexamens maken .

Dagmar is geslaagd!

Helaas geen feestjes, examenstunts, afsluitende reis met haar vriendinnen of gala.
Wél alle tijd voor al haar hobby’s, haar vriend en geen eindexamenstress.

Ongelooflijk, wat hebben we een traject achter de rug. 11 jaar lang ervaring met halfjaarlijks thuisonderwijs!
Wat was er veel afstemming nodig, ieder jaar weer, met leerkrachten, mentor, teamleider, directrice, examenbureau, leerplichtambtenaar, onderwijsinspectie en Ministerie van Onderwijs om dit voor elkaar te krijgen.

Vorig jaar nog werd het ons moeilijk gemaakt toen Dagmar halverwege de reis hoorde dat ze geen vervroegd Staatsexamen mocht doen; ze moest plotsklaps tóch Schoolexamen doen. Maanden voorbereiding leken verspilde tijd.

Al die regels die het voor ons ingewikkeld maakten, zijn nu van tafel  geveegd.

Zie hoe nood alle wetten breekt! Van de een op andere dag is heel leerplichtig NL verplicht gaan homeschoolen!

Scholen krijgen de regie weer terug (van het Ministerie van Onderwijs). De leerkracht krijgt het vertrouwen weer terug van de school. En de leerling (en ouders) zullen het vertrouwen aan de leerkracht moeten geven.

In zo’n korte tijd staan (noodgedwongen) alle neuzen dezelfde kant op.

Het leerresultaat zal natuurlijk lang niet altijd goed zijn, verre van dat, met de grote zorgen over kwetsbare kinderen en onveilige thuissituaties. Er zijn veel problemen en er is onzekerheid.

In dit blog gaat het over de groep kinderen en hun ouders die wél meer vrijheid aankunnen.

Zal het onderwijs in de toekomst het lerarenprobleem oplossen door bv klassen, op school, digitaal les te geven en zelfstandig aan de slag te laten gaan?
Komt er een afgewogen mix tussen schoolplicht en (digitale) leerplicht? Volgens de media voelt 75% procent van de kinderen zich verantwoordelijk om ‘op afstand’ door te gaan met leren.

Een groep ouders met kinderen zal deze periode dus laten zien dat ze verantwoordelijkheid nemen en de continuïteit van het leerproces bewaken.

En ze zullen aangeven dat ze een hele fijne tijd samen hebben gehad, rustig, thuis, zonder de afleiding van de groep.
Ze hebben meer aan school gedaan in minder tijd. Eindelijk hebben ze weer tijd gehad voor andere dingen.

Ons  gezin is (zover we weten) het enige gezin in NL dat al die jaren vrijstelling heeft weten te krijgen.
Zal het Ministerie van Onderwijs deze groep ouders eindelijk vrij laten (net als in de landen om ons heen) om de gewenste lange reis te maken?

Mijn boek (dat er eindelijk komt) zal deels herschreven moeten worden …
Maar eerst een aangepast eindexamenfeestje, zodra het mag!

We denken en hopen dat jullie allen gezond thuis zijn. Gelukkig maar.

Wij zijn weer terug in Nederland, alweer een tijdje.

Ziekte, reizen naar China werd onmogelijk, mondmaskers waren schaars en een volgende bestemming voelde niet goed.
Wie had ooit kunnen denken dat zoveel mensen ná ons eenzelfde keus zou maken om eerder terug te keren naar NL?

Ik lees een blog terug over ons leven in Azië, over loslaten:

Geen familie, vrienden en vaste hobby’s die voor afleiding zorgen. Geen feesten, borrel met vrienden in een cafeetje, voetbalavond, kinderen die op de fiets springen om even naar vrienden te gaan.Geen ontkomen aan als er onenigheid is tussen partners of kinderen. We gaan op reis en nemen alleen onszelf mee.

Wie had kunnen denken dat we, wij allen, hetzelfde zouden ervaren in Nederland?
Onderwijs aan huis en leven in een prikkelarme omgeving (maar dan zónder de palmbomen en het zwembad)?

Ik bezin me. Denk veel aan het leed van anderen…

En denk terug…

26 januari mailde ik vanuit Maleisië nog met het RIVM (aan het antwoord had ik niets). Ik belde met ziekenhuizen in de regio Kuala Lumpur (er waren geen tests voorradig, men was er niet mee bezig).

14 februari vlogen we terug naar NL. Ons huis was nog 3 weken deels verhuurd aan studenten maar gelukkig konden we op de benedenverdieping wonen. De kinderen vierden Carnaval en hadden meer ruimte voordat toetsweek 3 zou beginnen (die niet begon).

Eind februari zijn we bij een naaiatelier in Eindhoven gaan informeren om mondkapjes te laten maken (6 weken later start de overheid hiermee).

Onze toevoer van producten vanuit China stopte. Inmiddels kunnen we weer inkopen in China maar  blijkt vervoer erg duur geworden omdat er bijna geen vliegtuig meer vliegt. Producten sturen en verkopen op Amazon was tijdelijk geblokkeerd. Toevoer naar Bol.com gaat wel door. Zakelijk gezien hebben we geluk dat we online ons salaris verdienen én onze kinderen gewend zijn om thuis te werken.

Zo kort geleden .. en nu bepaalt het Corona virus het leven van ons állen.

Lezers van dit blog zijn ZZPers, werken in bedrijven of hebben zelf personeel, zijn inwoner van Thailand of Amerika, wereldreizigers, mensen in de zorg, mantelzorger, in het onderwijs of gepensioneerden.

Wereldwijd, samen, tegelijkertijd.

We wensen jullie allemaal veel sterkte, liefde en gezondheid.

Hieronder een foto impressie van de afgelopen jaren (de onderschriften zijn ook van  dat moment).

“Ik heb een 6,9 voor mijn natuurkunde gehaald,” zegt Dagmar terwijl ze haar iPad weglegt. “Ik dacht dat eindexamens oefenen heel moeilijk zou zijn, maar het is gewoon voorbereiden, maken en dan analyseren. Heel gestructureerd.”

Ik kijk naar haar.

Of het nu een gezellig cafeetje, een shoppingmall of een hotelkamer is, Dagmar zoekt een plekje op en gaat eindexamens van voorgaande jaren maken. Het is bewonderenswaardig zoals ze deze reis helemaal in haar eentje het Eindexamen VWO voorbereidt.

En ze heeft een Nederlandse vriend, die ze nu al 3 maanden moet missen. Daan is 16 en zal ook dit jaar Eindexamen VWO doen. Twee gelijkgestemden. Hij was een van haar studiegenootjes tijdens het scholarship naar China afgelopen zomer.

Dit is onze laatste lange reis met vijven.

11 jaar reizen we al! De kinderen waren 3,5 en 7 toen we emigreerden naar India. En nu zijn ze 14, bijna 16 en 18 en nóg steeds vinden we het leuk om samen te zijn! Ik mag mezelf gelukkig prijzen.

Dagmar is 18 en gaat komende Augustus studeren in Amsterdam.

Tot een jaar geleden riep ze dat ze ‘na het VWO noooooit meer haar leven zou vergooien met leren wat anderen willen dat je leert!’

Maar ze heeft een school gevonden die qua visie zó bij haar eigen idealen past, dat ze vanaf het allereerste begin wist dat dít de oplossing is om tóch te leren, terwijl je niet in een geijkt schoolsysteem hoeft te zitten.

Codam leidt op tot Programmeur. Zie : https://www.codam.nl

“Dit is wat ik wil, ik hoef niet verder te zoeken. Zo wil ik toch wel gaan studeren! Ik zou nooit aan coderen hebben gedacht, maar als ik zelf mijn eigen webshop kan bijhouden, net als papa, dan ben ik nog onafhankelijker als eigen onderneemster!” hoorde ik Dagmar onze vorige reis zeggen.

Ze is nooit meer van gedachten veranderd.

Bij Codam zijn er geen leraren, geen klaslokalen, geen semesters en geen boeken. Daarnaast betaal je geen collegegeld, het is volledig gratis. Een school die 24 uur per dag open is, 7 dagen per week, 365 dagen per jaar.

Als je na 9 maanden je eerste modules hebt afgerond, mag je een volgend blok vervolgen op een andere school van Codam, te kiezen uit een locatie in Frankrijk, Rusland, Finland, België, Marokko, Canada, Indonesië, Armenië, Spanje, Colombia, Brazilië, Japan, Thailand, Amerika, Maleisië of Zuid-Korea.

Volop mogelijkheden om studie en reizen te blijven combineren dus!

De school wordt niet gesteund door de overheid. Dat betekent dat ze ook geen OV kaart kan krijgen. En ook geen diploma.

Wij geloven in haar eigen kracht en staan helemaal achter haar keuze.

“Dan moet ik een kamer regelen, mam!”

Zo gezegd zo gedaan. Een voorstelvideo wordt vanuit Vietnam gestuurd naar het Vooruit project Amsterdam. Dit is een Stichting waarbij je gratis een kamer krijgt in ruil voor 10 uur werken in de wijk. “Ga ik lekker schminken daar!”

Enkele weken later hoort ze dat haar video niet eens in behandeling wordt genomen omdat Codam niet erkend wordt door de overheid.
Wat jammer! Pioniers krijgen voorlopig geen erkennning. We zullen altijd extra hobbels moeten blijven nemen als je een leven leidt waarin je gelooft in iets waar anderen (nog) niet in geloven.

Dagmar stuurt vervolgens een mail naar haar toekomstige opleiding. Gelukkig staat Codam klaar. De eerste maand zal ze van de school een gratis slaapplek in een hostel krijgen. Geregeld!

Deze eerste maand op Codam zal met 80 uur per week ook een zeer pittige maand worden! Iedere nieuwe leerling zal één maand lang worden losgelaten in een zogenaamde ‘Piscine.’ Een ‘zwembad’ met uitputtende computeropdrachten tot in de late avonden waarbij je zult moeten laten zien of je blijven drijven want als je zinkt, dan stopt je deelname en mag je niet verder studeren.

Ze heeft er zin in!

Maar eerst nog even dat Eindexamen zien te halen ….

“Ik krijg niets naar binnen, ik kan niet meer,” zegt Sam, terwijl hij terug naar zijn bed strompelt.
Ik kijk hem na, zie hoe zijn botten overal uitsteken, terwijl ik mezelf vasthoud om zelf ook niet om te vallen.

39,5 tot 39,8 koorts. Eerst Wim en ik, daarna Sam en Jade. Het BMI van Sam is gedaald naar 15.
Wat is er toch gebeurd? We zaten toch in het paradijs?

Het begon 1 januari met mijn ongeluk waardoor we onze reisplannen on hold moesten zetten.

Daarna kapten we een brommertocht door de binnenlanden van Vietnam af omdat Dagmar totaal blokkeerde in het verkeer. Ze had een angst ontwikkeld na het zien van mijn ongeluk.

Om Dagmar te helpen, besloten we te vliegen naar Kuala Lumpur (hier kun je met de metro of taxi een heel eind komen), zodat ze even niet veel meer op de fiets of brommer zou zijn. Dat zou haar wat adem geven.

Een verkeerde keuze, althans voor mij. Van een droomplek met uitzicht op de rijstvelden, naar betonblokken; een appartement op de 22e verdieping zonder balkon, in een drukke wijk tussen feestvierende Chinezen. Wat doé ik hier?

Een dag later worden we ziek, één voor een. Goed ziek. Hoge koorts met bijbehorende zorgen.
Op Dagmar na, zij is weer in haar element en geniet van de shoppingmalls die onder het appartement liggen.

Hebben we het Corona virus? Zó ziek zijn we nooit geweest!

Ik google me suf, mail met het RIVD, met mijn broer(s), bel een vriendin.

Bel met ziekenhuizen in Kuala Lumpur of ze een test hebben om het Corona virus te testen.

Uiteindelijk besluiten we niet naar een ziekenhuis te gaan omdat we onze eigen quarantaine hebben gecreëerd en er toch geen testen beschikbaar zijn.

Omdat het Chinees Nieuwjaar is, is alles volgeboekt en moeten we, mét griep, toch weer verhuizen. We belanden in een buitenwijk in hotelkamers zonder raam.

We verhuizen daarna weer, nu naar een fijn appartement maar ook hier moeten we na 3 nachten weer uit. We belanden in een vreselijk deprimerend flatgebouwencomplex. 2 februari kunnen we weer terug naar het fijne appartement dat precies een week vrij zal zijn voor ons.

Wat nu?

De hele maand januari zijn we in een status quo beland door het ongeluk, angst en koorts.
9 hotels in de afgelopen 21 dagen werden een zoektocht naar rust en een plek om beter te worden.

De komende weken kunnen we onze suppliers in China ook niet bezoeken; de grenzen tussen Hong Kong en China zijn dicht ivm het Corona virus.
Ik bel met British Airways en met Interpolis. Kunnen we eerder terug naar NL?

We hebben onze droom geleefd, nu is het tijd om beter te worden en een plek voor onszelf te hebben.

Oh nee, ons huis in NL is grotendeels verhuurd!

Wordt vervolgd …

“Ik ga ook eens een doel stellen,” zegt Jade (14 jaar) begin januari aan het ontbijt.

“Ik wil een viral video op Tik Tok. Dat lijkt me wel leuk.”

Ze weet hoe het voelt. Een andere video van haar is twee jaar geleden viral gegaan. Ook is ze ooit gepromoot door een YouTuber. Ze was toen dagelijks intensief bezig met het opnemen van haar zelfbedachte dansen en turn moves. Ze bewerkte haar video’s, zette er muziek onder, liet daar wat filters overheen gaan en plaatste daarna een volledig gestripte video. Heel creatief!

Daarna is ze een tijdje gestopt omdat het naar Tik Tok veranderde (het was eerst Musical.ly) en Tik Tok een tijd minder leuk werd.

Ik kijk haar aan. “Jij bent toch niet zo van het doelen stellen?”

“Nee, ik doe omdat ik het leuk vind. Ik wil een challenge om te kijken hoeveel volgers ik voor het einde van de reis kan bereiken op een nieuw account.”

Jade leeft heerlijk bij de dag en maakt zich niet veel zorgen. Ze denkt niet veel vooruit en doet vooral waar ze zin in heeft. Qua school doet ze wat ze moet doen en niet meer. Ook is ze niet snel van haar stuk te brengen en heel belangrijk; ze geniet!

Even later zie ik haar denkend op bed zitten. “Mam, wat voor naam zal ik verzinnen?”

“Misschien iets met je eigen naam erin?”

“Ik wil niet dat mijn vrienden weten dat ik een nieuw account heb.”

Ze besluit zichzelf ‘jaduuhhh’ met als ondertitel ‘hot noodle’ te noemen.

Als ik terugkom van het broodjes halen, zie ik haar in de weer met haar telefoonstandaard bij het zwembad. Een video wordt opgenomen en daarna edit ze er tekst bij. De video duurt slechts 9 seconden.

Enkele jaren geleden las ik dat jongeren maximaal 6 minuten naar een You Tube video kunnen kijken. De Tik Tok generatie brengt dit terug tot maximaal 1 minuut. Het is het snelst groeiende online platform voor jongeren op dit moment.

Sinds Jade allerlei verplichtingen op de middelbare school heeft, is ze minder actief bezig maar deze reis zien we haar weer op Tik Tok dansjes imiteren, memes (grapjes) verzinnen en turnen. Nagenoeg alle muziek kan ze meezingen. Al begrijp ik de humor lang niet altijd, het is leuk om te zien wat ze allemaal bedenkt. Tik Tok zet aan tot bewegen en jezelf creatief uiten.

En dan … gebeurt het! Jade’s wens gaat wel héél snel in vervulling!

Haar vriendin in NL vraagt (slechts enkele uren na het plaatsen van de video) of ze een nieuw account heeft. Huh? Hoe kun jij dat weten?

De vriendin zit op Tik Tok en blijkt Jaduuhhh als ‘aanbevolen video’ te zien te krijgen en herkent haar! Tik Tok heeft haar video op de ‘For You’ page gezet.

Even later volgen er meer reacties. Zelfs vrienden van Sam zien de video. En vanuit Australië krijgt ze reactie van haar IBF’s (Internet Best Friends) die haar herkennen.

Nog geen 24 uur nadat ze de video heeft geplaatst, heeft ze meer dan 1 miljoen views (inmiddels 1,2 miljoen). 10 % liked de video (120.000 tieners!) en binnen een paar dagen heeft ze 2669 volgers.

Een droomscenario voor een ‘beginnende’ Tik Tokker !

“Zo, ik heb mijn doel bereikt,” zegt ze nuchter.

“Het ziet er goed uit,” zegt Wim, terwijl hij mijn arm vasthoudt en de wond inspecteert. “Het is nog een beetje dik maar het geneest goed.”

We zitten in de tuin van het hotel, de tafel vol met EHBO spullen.

Ik kijk naar hem terwijl hij zachtjes met een watje de jodium op de hechting aan de achterkant van mijn arm dept, er een gaasje overheen legt en er vervolgens een rekverband omheen rolt. De wijze waarop hij me dagelijks verzorgt, vertedert me.

De afgelopen dagen waren dan ook best spannend.

1 januari nam ik met de fiets de bocht naar rechts iets te ruim. In een land waar men ook rechts rijdt, is dit eigenlijk zelden een probleem. Behalve deze keer. Een auto reed me aan. De chauffeur was afgeleid omdat hij 6 kinderen achter in zijn auto had.

Dagmar en Wim fietsten achter me en zien het ongeluk gebeuren.  Ik lig op mijn buik op de grond. “Gaat het, gaat het?” hoor ik Dagmar in paniek vragen. “Mama, gaat het?”

“I am so sorry,” zegt de chauffeur. “I am a doctor, can I check?” Hij aait me over mijn schouder. “Je moet naar het ziekenhuis,” zegt Wim. “Het ligt open.” Ik voel me beroerd worden. Dagmar blijft roepen. Met haar eerste blik denkt ze te hebben gezien dat het bot uitsteekt. Dit is niet zo.

Ik vraag of de dokter ons naar het ziekenhuis kan brengen. Ik wil niet wachten en wil gaan liggen.

“I will pay the hospital, you do not worry,” hoor ik hem in de auto zeggen (later vragen verschillende Vietnamezen me of de chauffeur de rekening betaald heeft, dus dat is nogal belangrijk hier). “Gaat het mama, gaat het?” blijft Dagmar in de auto vragen. Ze is ontzettend lief en bezorgd en heel voorzichtig met me.

In het ziekenhuis wordt de wond (geen wachttijd!) direct gedicht door een fijne arts. De chauffeur is er ook bij tijdens het hechten en houdt nauwlettend in de gaten of alles correct verloopt. “I am so sorry,” zegt hij herhaaldelijk, terwijl hij me bemoedigend aanraakt. Omdat hij er meerdere malen op aan dringt, laten we ook nog een CT-scan maken om de chauffeur gerust te stellen. Hij wil er zeker van zijn dat er niets gebroken is.

Als het erop zit, rijdt de chauffeur ons terug naar de fietsen die langs de weg zijn gezet. Ik ben hem meer dan dankbaar voor alle goede zorgen. Meer kan hij niet doen.

‘Arme arm..’ appt mijn schoonzus de volgende dag. Haha, zij weet dat die arm ook al een tenniselleboog heeft!

De hele week houden we nauwlettend in de gaten of er niets gaat ontsteken. Ik wil de voorgeschreven antibiotica niet slikken dus voel me extra verantwoordelijk. Het besef dat ik veel geluk heb gehad, overheerst. Mijn hoofd of lijf had tussen de wielen kunnen komen (of nog erger)! Ook een tetanusspuit wordt gehaald.

Dagmar heeft, in figuurlijke zin, ook een flinke klap gekregen. Ze hoort steeds het geluid van de botsing en de beelden in haar hoofd verergeren. Ze heeft er echt last van. We proberen samen enkele keren dezelfde route opnieuw te rijden, praten erover en maken fietsafspraken. Maar het leed is geschied. Dit zal tijd nodig hebben.

9 januari gaan Wim en ik terug naar het ziekenhuis.

Gelukkig, ‘mijn’ dokter is er weer! “Oh, you are lucky, it looks good!” zegt de man enthousiast. En terwijl hij de hechtingen verwijdert, horen we hem trots zeggen: “I was your doctor last week!” En als hij klaar is: “You pay me 200.000 Dong (8 euro).”

Als we de behandelkamer uitlopen kijkt hij me aan en zegt: “You are beautiful!” Ik lach. Wim lacht ook. Dan wijst hij ook naar Wim: “You are beautiful!” Haha, bedoelde hij nu jou of mij of ons allebei?! Gewillig poseert hij nog even voor onze camera, waarna we het ziekenhuis uitlopen.

Een dokter die je zwart kunt betalen, die poseert voor de foto én ons mooi vindt! Geweldig!

Eind goed, al goed.

“Koffie? Kom, we gaan weer reisplannen maken!”

Dit verhaal was eigenlijk af, tot ik dit meemaakte:

3 dagen later komen we de dokter – ver weg van alle toerisme – 50 (!) kilometer verderop toevallig weer tegen! Ik herken hem en hij spreekt ons aan. Hij kijkt nog een keer naar mijn litteken. Hij wijst dan naar ons beiden en zegt: “You are beautiful!” Wéér!

Ik zeg hem dat hij een cadeautje (we staan tussen wat marktkraampjes) mag uitzoeken voor zijn dochtertje. Hij kiest … een dokterskoffertje.

“Mama, over twee weken is er een groot gaming event op Fortnite!” zegt Sam. “Dat is 3 dagen achter elkaar 4 uur per dag gamen en je kunt er prijzen mee winnen. Mag ik daar een keer aan meedoen?”

“Natuurlijk mag je dat. Je kondigt het ver van te voren aan, dus daar kunnen we rekening mee houden. Wat heb je nodig om mee te doen?”

Ik snap nauwelijks iets van de Game wereld. Sam mag een uur gamen per dag. We hebben hem deze reis aangegeven dat als hij ons duidelijk aangeeft wat zijn doel is om iets te bereiken met gamen, dan mag hij meer gamen. Als juf kan ik het niet laten om het Gamen op een educatieve manier te benaderen. Wil hij bijvoorbeeld beter worden in een bepaald onderdeel, dan zal hij dat gericht kunnen gaan oefenen.

“Mama,” zegt Dagmar. “Weet je dat Sam echt heel erg snel is en ook heel erg sociaal naar iedereen. Ze gunnen Sam (online) echt iets omdat hij altijd zo aardig is. Ze noemen hem ‘Goat’ wat betekent dat hij heel erg goed is. En Sam bedankt iedereen die een reactie plaatst.”

Ik denk terug aan onze vorige reis. Sam vertelde ons toen dat hij met een code wilde gaan werken. Als iemand een code gebruikt om iets online te kopen op een Game, dan zou Sam commissie krijgen. “Wie doet dat nu?” had ik toen sceptisch gereageerd. “Ze moeten dan jouw code eerst invoeren en het jou gunnen voordat ze iets kopen. Werkt dit werkelijk zo?”

We zijn nu bijna een jaar verder. Sam heeft bijna 3000 volgers op Instagram en $ 200 dollar verdiend doordat mensen zijn code gebruiken. Eén voor een worden ze bedankt hiervoor door Sam. Hij reageert positief en vriendelijk op posts van anderen.

“Goh Sam, wat doe jij het goed zeg met je Instagram,” zeg ik hem. “Als jij met één uur gamen per dag zoveel mensen een plezier doet, dan doe je iets heel goed. Sorry dat ik dat niet zo in de gaten heb. Ik vind het best moeilijk te begrijpen hoe dat in de Game wereld gaat.”

Het is zover! De Winter Royale Competitie breekt aan. Het spel wordt in álle werelddelen 3 dagen achter elkaar gespeeld in tweetallen. Je gaat online op zoek naar een playmate waarna je met elkaar vooraf oefent, overlegt en probeert strategisch te spelen.

Met prijzengeld van in totaal 10 miljoen dollar, verspreid over alle werelddelen, is dit een mega happening binnen de Gaming wereld. Sam speelt op zijn iPad. Er wordt namelijk onderscheid gemaakt op welk device je speelt. De meeste gamers spelen op een laptop , playstation, x-box of desktop.

“Ik moet wel een hotel met goede WIFI”, geeft Sam ons duidelijk aan. “Ik speel dan mee met Azië.”

Voor Sam is de uitdaging extra groot. De snelheid van verwerken wordt uitgedrukt in Ping. Normaal gesproken in NL speelt hij op 10 Ping, dat komt omdat NL op korte afstand van de game server in Londen staat. In Azië speelt hij op 150 Ping. Alles wat Sam doet op zijn iPad tijdens gamen, wordt dus langzamer verwerkt. Hoe verder je namelijk woont van een game server, des te langzamer je speelt.

“Die jongen die had beloofd mee te doen, kan misschien niet alle dagen. Hij moet naar een Kerstdiner. Daar baal ik van,” zegt Sam net voordat het spel begint. “Alleen als het goed gaat, mag hij misschien meer dagen.”

Dag 1 van het event moeten we net uitchecken van ons hotel. We zijn inmiddels voor de 6e keer de afgelopen jaren beland in Hoi An, Vietnam. Dit is onze thuishaven in Azië. Het plaatsje heeft de juiste mix tussen avontuur en voorspelbaarheid. En ongelooflijk: we hebben het hotel van afgelopen jaar wéér hélemaal voor ons alleen!

Dat betekent 5 dagen rust om (vooruit) te werken en leren en dan 2 dagen het avontuur opzoeken omdat we de weekenden moeten uitchecken; het hotel draait namelijk op Vietnamese privé feestjes in de weekenden.

Met onze gehuurde brommers rijden we naar een schattig guesthouse in Da Nang. We boeken één nacht zodat we altijd weg kunnen, mocht het hotel niet bevallen.

Dag 1 Gaming
We laten Sam van 16.00 uur tot 20.00 uur achter op zijn bed terwijl wij uit eten gaan. Nog geen uur later krijgen we een appje. “De WIFI is zóóó slecht. Ik kan helemaal niets. Komen jullie me halen?”

“Ik baal zo erg!” zegt Sam. “Vandaag gaat niet meer goed komen.”

We besluiten de volgende dag naar een nieuw hotel te verhuizen, waar de WIFI zeker goed is.

Dag 2 Gaming
Sam sluit aan bij het Oceanië met een nieuwe partner. En het gaat zo goed, dat hij bij de top 75 belandt. We staan allen de laatste minuten buiten de hotelkamer deur te luisteren naar hem om hem niet uit zijn concentratie te halen. Hij lijkt prijs te hebben maar omdat er een tiental spelers ook op de 75e plaats belanden, valt hij net buiten het prijzengeld. Wij vinden het knap dat hij zover komt.

Dag 3 Gaming
In overleg met Sam checken we vroeg uit zodat we na de brommerrit weer op tijd terug in ons eigen hotel zijn waarna hij om 14.00 uur weer meedoet met Oceanië. Zijn bed ligt vol met een eet- en drinkratsoen om de uren door te komen. En ditmaal eindigt hij ook nét buiten het prijzengeld.

Helemaal hieper komt hij vermoeid zijn kamer uit. “Pff… het was zo spannend! En we deden het zo goed!”

“Zou je dadelijk nog een keer willen, weer meedoen met het Midden Oosten?”, vraag ik.

“Zou ik dat mogen?” Sam kijkt ons met grote ogen aan. “Dat is van 22.00 uur tot 02.00 uur!”

“Ach, dit is maar één keer en dag 1 heb je gemist,” zeg ik. “Je doet het zo goed. Andere kinderen gaan stappen met vrienden en komen laat thuis. En het is Kerstvakantie. Wat maakt het uit?”

“Wij gaan gewoon slapen en we horen morgen wel hoe het afgelopen is. Veel plezier!”

Die nacht word ik om 02.15 wakker en check of ik appjes van Sam heb. Niks.

En dan hoor ik hem lopen. Zachtjes loop ik naar zijn kamer.

“Ik heb gewonnen! Oh, we waren zó goed! De 17e plaats! En mijn ping was zo slecht en toch hebben we gewonnen! Ik ben zoooo blij! Het overleggen met elkaar ging heel goed. En we hebben 600 dollar gewonnen. Ieder 300 dollar! Wow!”