Auteur: Mieke

Nog even een basisschoolkind

“Ik weet nu al dat er niets aan is, aan de middelbare school!” roept Jade. “Al die verhalen die ik hoor van Dagmar en Sam, nou leuk hoor!”

Jade is stil, je hoort haar denken en dan ineens floept ze het eruit.

“Maar jij bent anders dan je broer en zus, Jade. Wij denken dat je het aankunt en wat makkelijker nee kunt zeggen,” zegt Wim.

“Ik wil sporten en heel veel turnen, kan ik niet naar een sportschool?”

“Je mag alles wat jij wilt, Jade. Misschien kun je eens aan andere kinderen in de klas vragen naar welke school ze toe gaan?”

Ik lees het Onderwijskundig Rapport van Jade. We wisten al langer dat ze cognitief sterk is maar het OKR staat vol mooie woorden die belangrijker zijn.

Jade is een kartrekker en natuurlijk leider, die graag een positieve bijdrage aan de groep levert.
Ze heeft de andere (ook jongere) kinderen in beeld, komt indien nodig melden als er iets speelt en laat zich de kaas niet van het brood
eten. Ze luistert aandachtig en onderhoudt ook met de leerkrachten een positieve relatie.

Jade is een harde, serieuze werker. Ze heeft een zeer brede belangstelling (leren, sporten, interactie met anderen) en een prima instelling!

Ondanks het feit dat zij elk jaar een periode van meerdere maanden heeft gemist, haakt ze eigenlijk altijd weer moeiteloos aan bij de stof op
school. Jade kan meerdere dingen tegelijk ze heeft daar o.a. veel baat bij haar taakgerichtheid. Zo kan ze andere kinderen helpen en daarnaast er toch
voor zorgen dat ze haar eigen werk klaar heeft.

Via de app praat Jade met haar klasgenoten. Dat stemt haar gerust.

Door onze reizen kunnen onze kids heel veel en lang spelen. Ze hebben meer tijd en ruimte gekregen dan leeftijdsgenoten om te doen wat ze willen doen, gewoonweg omdat ze minder uren in de schoolbanken zitten.

“Ga je mee spelen Sam?” roept Jade. “Nee Jade, ik moet nog huiswerk maken, dat zul jij straks ook wel merken.”  En Dagmar erachter aan: “Geniet er nog maar even van Jade, dadelijk is het voorbij!”

Tja, als jongste krijg je soms niet de kans om iets eerst zelf uit te zoeken…

Luxe aan zee

“Madam, your dinner is ready!”

Vanuit ons ligbed aan het zwembad lopen we richting de gedekte tafel in onze villa.

‘Oh, thank you, the food looks very good, thank you!”  zegt Sam tegen Iluh, onze hulp.

Wat een leven! Ruimte om me heen en in me,  geen boodschappen hoeven doen, met niet verschuilen achter opruimen of dikke winterkleding, niet koken. De zon, een ritje met de brommer, steeds zwaaiend naar de altijd vriendelijke, lokale bevolking.

Het geluk stroomt door mijn lijf. Ik voel me zo vredig, één met mezelf en de omgeving.  De mentale bagage wordt lichter. Met 2 koffers (studieboeken!) en 5 handbagage reizen we letterlijk ook steeds lichter!

Je wordt hier vanzelf stil….  Het lijkt wel vakantie! Toch is dit voorlopig de nieuwe werkplek voor ons en de kids.

Ik denk terug aan de 1^e dag dat we hier aankwamen. Ik ben dankbaar. “Besef je wel Wim, dat dit niet normaal is? We zijn gisteren aangekomen en vandaag zijn onze kids alle drie al begonnen met huiswerk. En we hebben het ze niet eens hoeven vragen!” Jade heeft al in NL een planning gemaakt voor de komende 3 maanden. Het setje taken dat ze van de juf van groep 8 heeft meegekregen, heeft ze opgedeeld in weken en daarna in dagen. In een mooi overzicht heeft ze al haar taken samengevat. Zowel Sam als Jade hebben met iedere leerkracht afgesproken wat ze af moeten hebben over enkele maanden en welke toetsen ze toegestuurd krijgen. “Het zijn pubers Wim. Toch bijzonder dat ze zichzelf aansturen, genieten, in het zwembad plonzen maar voor ogen hebben dat ze deze drie maanden ook werk moeten verzetten.” “Ze zijn het gewend Mieke. Jarenlang hebben we geïnvesteerd in deze leefwijze.“

Prachtig! We hebben weer veel losgelaten.  Dat is vooraf niet makkelijk.

Wat heerlijk om te beleven wat vandaag is…

Ik check mijn apps en zie het berichtje van mijn broer Marcel.

“Bel me even! Het heeft enorm gestormd en jullie schutting heeft het ook begeven. “

Loslaten? Aaarccchhh !

Kritisch over de Nederlandse scholen door het reizen

Ik heb veel geleerd van school doen op reis, vooral hoe het anders zou kunnen op de Nederlandse scholen.

Ten eerste heb ik veel meer tijd over omdat ik alleen leer voor het uiteindelijke doel, bijvoorbeeld voor Spaans, ik hoef alleen maar voor toetsen te leren en huiswerk mag ik laten zitten. Je bent zoveel tijd kwijt met al die ‘tussendoelen’ zoals huiswerk wat als je het af hebt toch nooit meer naar wordt gekeken.

Ook ben ik erachter gekomen dat het grootste gedeelte van een schooldag niet leerzaam is en veel sneller kan als je het alleen doet. Ik kan me niet concentreren in de klas omdat ik constant afgeleid raak. Ook gaat er veel tijd verloren in de klas door de leraar die uitlegt terwijl alle informatie al in het boek staat. Voor deze vakken hoef ik eigenlijk niet naar school omdat boeken van tegenwoordig toch alles uitleggen en omdat de presentaties die de leraren gebruiken tijdens de lessen online staan : wiskunde, aardrijkskunde, Frans, biologie, natuurkunde, geschiedenis, Nederlands, economie. Dit zijn al 8 vakken waarmee je veel tijd van lessen mee kan besparen! Ik heb op reis 2 maanden aardrijkskunde lessen in 1 ochtend afgerond, waar ik normaal een paar uur per week voor naar school moet. Ook heb ik een paar weken van wiskunde, een paar weken van natuurkunde lessen en een paar weken van biologie ieder in 1 dag afgerond.

Voor de rest van de vakken is het wel fijner om op school te zijn maar dat zijn maar een paar vakken.

Door dat ik best veel tijd over heb op reis kan ik werken aan mijn eigen bedrijf, ik ben echt niet aan het luieren! Ik zou willen dat je in plaats van de tijd op school die je aan lessen besteed die je gemakkelijk zelf kan doen in veel minder tijd, tijd krijgt op school voor andere dingen, die ieder individueel doet gebaseerd op zijn eigen interesses, bijvoorbeeld door naar het kijken van hele inspirerende interviews van verkopers op Amazon.

Of die tijd kan ook gevuld worden door het les krijgen (in persoon of via video) in vaardigheden waar iedereen wat aan heeft, bijvoorbeeld photoshop, excel bestanden maken, een Google agenda bijhouden, videobewerking, programmeren, presentaties geven of marketing. Ik heb in de eerste van de middelbare een keer les gekregen in Google drive gebruiken, tijdens een natuurkunde les. Dit is denk ik de meest leerzame les van heel mijn schoolperiode geweest want ik gebruik het nu elke dag!

Ik zou het fijn vinden als school de focus zou leggen op 1 ding per keer zoals ik doe op reis, dan krijg je het veel sneller af, je hebt niet zoveel aan je hoofd waar je heel gestrest van raakt en het blijft overzichtelijk.

Doordat ik heb gereisd weet ik dit, het was een soort experiment voor mij, een ervaring die niet veel leerlingen ooit zullen ervaren en dus ook niet zullen weten hoe het anders kan.

Ik zal het wel moeilijk vinden als ik weer in de klas zit en ik weet dat het allemaal veel beter en sneller kan, ik ben nu zeker veel kritischer geworden over het onderwijs.

De moeilijkheden van school doen op reis

1. Elke keer op reis is het weer eventjes zoeken waar ik mijn huiswerk wil doen. Eigenlijk heeft die plek 2 voorwaarden: een tafel waar je rechtop aan kan zitten en stilte. Soms, als ik veel geluk heb, is deze plek  in de hotelkamer of in het appartement zelf, soms in de lobby of in het restaurant van de plek waar we zitten of in een restaurantje vlakbij. Als ik in een restaurantje zit dan bestel ik een lekkere smoothie, dan wordt huiswerk maken ineens een stuk leuker! Het is niet handig om niet altijd dezelfde plek te hebben voor schoolwerk, maar je vindt altijd wel een oplossing.
2. Omdat ik de verplichting heb om school bij te houden moet ik soms mezelf wel aansturen om te zeggen dat ik ‘thuis’ blijf tijdens de reis. Als mama en papa (en Sam en Jade) dan bijvoorbeeld motor gaan rijden of een wandeling gaan maken blijf ik in het hotel of waar ik dan ook mijn school doe. Dit is soms wel lastig maar ik weet dat het moet. Ook neem ik soms huiswerk mee als ik weet dat we ergens voor minstens een uur gaan zitten, bijvoorbeeld in een restaurant. Ja, ik wil wel met heel het gezin mee kaarten maar ik moet mijn werk afhebben. Ik leer heel goed om mezelf aan te sturen op reis. Als je dat niet kan kan je ook niet op reis gaan terwijl je op de middelbare school zit.

Ik noem deze twee dingen ‘moeilijkheden’ maar het is maar hoe je ernaar kijkt. Door deze twee ‘obstakels’ leer je positief denken en je leert jezelf kennen.

Ik ben heel blij dat we deze reizen doen, niet alleen om de ervaring maar ook omdat ik mezelf leer kennen, ik word niet zoveel beïnvloed wordt door anderen.

Heerlijk een dagje in mijn eentje erop uit. De jaarlijkse prestigieuze Art Central exhibition valt samen met de periode dat wij er zijn. Onderstaand werk maakte veel indruk op me; het is helemaal gekrast in metaal.

Werknemers maken erg lange dagen in Aziatische landen. Heel wat mensen zien we tussen de middag een dutje doen op hun bureau of op de grond. Toen wij het nieuwe product ‘the napping revolution’ in Hong Kong zagen, moesten we erg lachen. Wie koopt nu zoiets? Nu begrijpen we het!

Geschreven door Jade

Wij zitten nu in Shenzhen in China. Het is hier maar 18 graden, even wennen na India (32 graden).Overal om ons heen zijn hele hoge grote gebouwen dat noemen we hier :” malls.” In die malls kun  je spullen kopen, ligt er aan welke mall je in gaat wat voor spullen je te zien komt. Er zijn dus malls waar je alleen maar kleren kunt kopen alleen er zijn ook malls waar je alleen maar elektronica ⌨⌚of accessorize voor een telefoon kunt kopen. Wij gaan zelf het vaakste in malls met elektronica om in kopen te doen voor Mama’s en papa’s website. Wij met z’n drieën gaan dan gewoon rond kijken of wij iets leuks zien wat we zouden willen kopen .We gaan ook soms met z’n allen in een kleding mall gewoon om te kijken of we wat leuks zien( soms ook kopen!). Door all die malls krijg je bijna geen daglicht. Er zijn trouwens ook hoge gebouwen waar hotels en appartementen in zitten. Zo is ons huisje  56,40 meter hoog⬆.Dat heb ik met Snapchat getest. Er zijn hier ook een heleboel fabrieken. Wij waren laatst bij een fabriek waar onze USB’s gemaakt werden. Het was heel interessant om te zien hoe zo iets gemaakt word. Ze doen bestellingen onder de honderd met de hand en boven de honderd met een machine⬛. We zagen hoe USB’s van anderen met de hand gemaakt werden.Ze hadden flesjes met waterig rubber in allemaal verschillende kleuren. Ze deden dat in een blok ijzer en dat blok ijzer is vooraf in een bepaalde vorm gesneden⛏.dan zetten ze de blokken met dat waterig rubber erin onder een machine die het heet maakt. Daarna zetten ze twee ijzeren blokken in een bak met water. Daar koelde het af. Toen deden ze er nog een beetje waterig rubber op en duwde ze twee delen tegen elkaar aan. Als ze niet sterk genoeg waren deden ze het blok ijzer in een stamp machine.Toen legde ze het nog een keer in het water. En maakte ze de twee blokken los van elkaar met een mesje . En Toen duwde ze USB het zelf erin en hij was klaar✅. Zo ging dat 1 per 1. Ook nog een leuk nieuwtje dat niet over elektronica gaat, we eten elke dag Mc donalds of Burger King Omdat het lokale eten zo vies is.

China Shenzhen, een plek waar wij onze spullen in kopen voor Ulticool,onderwijsgadgets en meer. Wat doen Jade,Dagmar en ik daar? Ook Producten in kopen. Zoals Dagmar heeft een unicorn Usb en ik wil een nieuwe usb maken van de tekst GAME OVER. Wat ook leuk is in Shenzhen is de grote gebouwen en de dronen die rond vliegen. Eten daar is moeilijk dus het word vaak iets zoals brood of MacDonalds. Het is ook leuk om te onderhandelen van de spullen die je wil gaan inkopen. En om langs de kraampjes te lopen van Shenzhen (Van De USB’s en technologie spullen). Gelukkig is het hotelkamer hier beter dan in HongKong want daar was die 8 vierkante meter. DankjeWel Voor Het Lezen Van Mij Verhaal Van Sam!

Sam komt de kamer binnen. “Mama, ik weet denk ik wat ik wil. Ik wil iets met rekenen én ik wil weten wat ik moet doen.” “Oh,” zeg ik, “dat is fijn dat je dat al zo goed weet.” “Ja, ik ben goed in rekenen en niet in taal en ik vind het fijn als ik weet waar ik aan toe ben.”

Deze hele reis zijn we bezig met het toepassen van de leesstrategieën Begrijpend Lezen. Hij klaagt nooit en doet iedere keer de oefening die van hem gevraagd wordt. Gelukkig gaat hij ook echt vooruit.

Zijn woorden echoën na. “Sam, misschien is boekhouder iets voor jou? Dat is iets met rekenen en het is heel duidelijk.” De dag erna zie ik een hele betrokken Sam. Nog voor het ontbijt heeft hij al op zijn iPad rijtjes gemaakt met salaris, kosten van koffie, van inkoop, etc. Ook de dagen erna maakt hij nog wat lijstjes en zoekt op Internet naar informatie over scholen die leren boekhouden.

Ja, Sam leert zichzelf deze reis steeds beter kennen. Hij leert ook beter te luisteren naar zichzelf. Zo zijn we naar een olifantencentrum gegaan waar hij van te voren angstig over was. Want wat zou die olifant in een onbewaakt moment kunnen doen?

Terwijl Dagmar en Jade in het water de olifanten aaien, zit Sam op veilige afstand op een steen. “Ik heb het veel leuker gevonden dan ik had verwacht. En ik heb ook mooie foto’s kunnen maken.” zegt hij, terwijl we richting de uitgang lopen. “Goed zo,” zeg ik, “je bent toch mee geweest en je hebt het op jouw eigen manier gedaan zodat het toch prettig voelt.”

De basisschool vraagt of wij een handenarbeid les willen geven. Dat willen we wel. Ik heb lege plastic verpakkingen yoghurt gespaard. Daar gaan we bloempotten van maken. Papier en lijm wordt aangeschaft (na al die jaren is knutselpapier nog steeds niet aanwezig op een school!). Ik vraag Dagmar, Sam en Jade om wat voorbeelden te maken en om alles klaar te zetten.

“Who needs more help? You need more black? Yes, you wait, I will take for you.” Tijdens de les zie ik een helpende zoon die zo in zijn element is, dat het niet alleen mij opvalt, maar ook de directrice. “Look at him, look how good he is in this work. See how he is helping all of them in such a good and friendly way! I see this child growing só much this year.” Leerlingen en leerkrachten vinden de opdracht helemaal geweldig en doen driftig mee.  ’t blijft bijzonder dat een – voor ons – zo vanzelfsprekende activiteit op school, hier zo bijzonder ontvangen wordt.

Nou Sam, je denkt aan de richting Economie maar je zou ook een fantastische Onderwijsassistent of Leraar zijn; iedere basisschool wil graag van die vriendelijke mannen als jou in het team!

“Has this time been fruitfull to you?” vraagt Rejini als we samen een kop koffie drinken bij Caffee Coffee Day.

Ik moet even nadenken. Brengt India wat we hopen?

“Yes, it does,” zeg ik, “India can be a struggle for us but we do so many nice things, that it’s definitely fruitfull.”

En dat is ook zo.

We hebben een structuur gevonden waarbij Amazon India ‘stressvrij’ zou kunnen gaan verlopen vanaf het 3e kwartaal 2017. Zakelijk gezien hebben we op dit moment gedaan wat we kunnen.

We hebben genoten van het mooie weer en veel gezwommen in gezellige hotels. We hebben heerlijk gegeten.

We hebben veel liefde gegeven en ontvangen. Ons gezin wordt opgenomen in het leven hier alsof we nooit weg zijn geweest. We zijn uit eten geweest met leerkracht Jane en meerdere malen met Rejini en haar gezin.

Het Engels van de kinderen wordt steeds beter.

Alle praktische zaken waren deze keer snel geregeld. Ons huis, Internet. Een auto kregen we al na enkele dagen, een abonnement op de krant was zo geregeld.

Dagmar heeft de eer gehad om Special Guest te zijn tijdens de Annual Day van de school. Wij hadden het eerst niet zo in de gaten maar het blijkt echt een rol te zijn waar vele studenten ieder jaar op hopen. Samen met 2 oudere mannen, zat Dagmar voor alle uitgenodigden op het podium. We hebben haar horen speechen voor 400 mensen en dat deed ze echt geweldig.

Het valt ons soms ook zwaar. Vooral voor Wim omdat hij minder gemotiveerd is om hier te zijn dan ik. Hier gaat ontspanning – vooraf en achteraf – regelmatig gepaard met spanning, meer dan elders in Azië. Er zijn te vaak en te veel momenten van verbazing, boosheid of verontwaardiging. Zo vrij als Wim zich hier ooit door het verkeer manoeuvreerde, zo’n hekel heeft hij er nu aan. Ik rijd altijd maar het verkeer blijft voor ons tweeën een vreselijke uitdaging.

Meebewegen met datgene wat is, blijkt niet altijd makkelijk.

Ook ons leven in NL gaat door. Alle Nederlandse schoolwerk moet op orde zijn. Dagmar moet schoolprojecten inleveren en toetsen maken. Sam krijgt via Skype zijn adviesgesprek van de juf. Er wordt veel op en neer gemaild. Het aanmeldformulier voor het Voortgezet Onderwijs wordt ingevuld.

De inbraak in ons huis heeft ook de nodige vragen opgeleverd; hoe gaan we ons huis – en vooral ons kantoor – beter beveiligen? En mijn broer die alle regelwerk met de verzekering doet; kunnen we de achterban in NL dat allemaal wel aandoen?

We denken dat het beter is voor Sam om volgend jaar in NL te blijven. Het jaar erna, dan gaat Jade naar de middelbare. En het jaar daarna; dan doet Dagmar eindexamen.

Ach, al dat vooruitlopen op de zaken… is dat niet wat de meeste mensen een gevoel van controle geeft en hen daarom gelukkig maakt? Hebben wij dat gevoel ook?

Wordt vervolgd!