Digitaal blog Eindhovens Dagblad
Tijdens onze emigratie naar India heb ik wat columns voor het Eindhovens Dagblad geschreven, inclusief enkele video’s.
De Eindhovense Mieke Greefhorst emigreerde vorig jaar met man Wim en drie jonge kinderen naar India om daar een software bedrijf op te zetten en te genieten van India.
Emigreren naar India!
Wij wonen sinds 1 jaar met ons gezin in India. We zijn gewoon vertrokken.
Met 10 koffers, 2 laptops, 5 stuks handbagage én drie kleine blonde kinderen zijn we in het vliegtuig gestapt. Een huurappartement voor de eerste twee weken en een zakelijke ruimte; dat was onze enige zekerheid.
Het moest zo zijn. Mijn man, Wim Krämer, werkte al 18 jaar bij de Rabobank, en na een reorganisatie moest hij zo’n 50 km verderop gaan werken wat hij te ver weg vond. “Als je het doet, dan moet je het goed doen” is zijn motto dus besloten we 10.000 km verderop een eigen IT zaak te starten in het grootste IT-park van India, in de stad Thiruvanthapuram, Kerala.
Terwijl mijn man stappen vooruit maakte, kan ik in het begin geen stap meer zetten. Het loopt namelijk nogal moeilijk met drie angstige kinderen hangend aan mijn rok… Het is nu Onam, het grote oogstfeest van Kerala. “Oh mama, kijk eens al die gekleurde lichtjes, ik wil nóóit meer weg hier!” 4 jarige dochter Jade geniet, precies een jaar na ons vertrek, van het uizicht vanuit de riksja. We belanden in een lichtgevend sprookje uit 1001 nacht! Kinderlijke vrolijkheid, overal! Mensen kleden zich in het nieuw, men heeft vakantie! Drummende hevig zwetende mannen, opgedofte olifanten en kleurige ballonnen zorgen voor een constante prikkeling van al onze zintuigen…
Een spannende game in een reallife soap
India voel je, dringt binnen, steeds weer. Zwarte stompjes. Aangevreten huid, vervormde benen. “Mama, waarom zit die man op een skateboard?” We zien dagelijks mensen met polio. Maar ook tientallen systematisch opgestapelde sinaasappels, een glimlach vol rotte tanden.
Met onze, in India erg populaire, Maruti Suzuki verkennen we de omgeving via schitterende wegen en theeplantages om een bruiloft van werknemer Telly bij te wonen. Wat moeten we lachen als tijdens het tanken de wagen schudt; de bediende blijkt de auto op en neer te bewegen om de laatste druppels bezine erin te krijge!
Na 6 weken vinden we een English medium School. 10 kinderen in één klas; dat kan niet beter. Alhoewel… “Dagmar, slaat de juf nog steeds?” vraag ik aan onze 8-jarige dochter. “Iedere dag!” roept ze, en ze zegt het bijna vanzelfsprekend. “Echt waar?” Wim en ik kijken elkaar verbaasd aan. “Hoe dan?” “Nou, als je bijvoorbeeld een boek vergeten ben, dan moet je in de rij gaan staan en dan slaat ze op je armen of benen met en liniaal. Ja, en dan zegt teacher Jane tegen mij: “Don’t tell your mother I am beating, I don’t want her to think I am a bad teacher.”
Hier geen Nintendo. Het opzetten van een eigen zaak is een spannende Game, de achtergrond is een kleurrijke, confronterende reallife soap.
Om Onam in te luiden zijn we naar de grootse bootraces in Alleppey geweest. Dobberend op een bootje, verwelkomen we honderden roeiers op de spectaculaire ‘Snakeboats.’ Het is net de intocht van de Nijmeegse 4-daagse, zo druk en gezellig, maar dan op het water.
Pionieren in India
Emigreren en een bedrijf opzetten in India doe je niet ‘zomaar.’ Een maand op locatie plus zes maanden voorbereiding in Nederland waren nodig. Onzekere gedachten als ‘Waar beginnen we toch aan, we zijn toch gelukkig?’ en ‘Wat doen we onze drie kinderen toch aan?’ kwamen vaker wel dan niet! Mijn man heeft vele honderden handtekeningen gezet om alle papierwerk voor elkaar te krijgen!
Inmiddels kunnen we zeggen dat het heerlijk is om te pionieren, al zijn enkele dromen bijgesteld. Ons geluk zit niet in een droomhuis aan zee, maar in een centraal, vlak bij alle evenementen, gelegen 3-kamer appartement in de drukke stad! Het is even wennen zonder tuin maar het grote zwembad aan huis maakt veel goed. En wat dacht je van onze hulp Helen, die ons huis bijhoudt en regelmatig kookt. Pompoensoep, tomatensaus; geen potjes hier, maar alles vers.
De Indiase keuken is om je vingers bij af te likken; lekker vaak uit eten dus! “Mmm, ik vind het heerlijk!” Met de toppen van haar vingers roert Dagmar de rijst en de curry door elkaar, knijpt het tussen haar vingers tot een balletje en gooit het richting haar mond. We maken mint thee met verse mint die we eerst tussen onze handen laten rollen, want ‘dat ruikt zo lekker’ en we zijn dol op de Indiase menukaart, al wordt er heel wat afgeblust met voorverpakte flessen water. De groentewinkeltjes zijn een lust voor het oog. Het boekje ‘Know your Vegetables’ heeft ons al op weg geholpen. Coriander leaves, ginger bitter gourd, snake gourd, lentils, long beans, lady’s fingers; het is een hele ontdekkingstocht.
We missen de familie
Bizar eigenlijk, dat je je hele leven in Nederland kunt achterlaten, om op een andere plek opnieuw te beginnen. Onze, bij een Brabantse boer opgeslagen, huisraad is niet belangrijk meer. Liefdevolle herinneringen des te meer.
Binnenshuis merk je aan kleine dingen dat we in India zijn. Salamandertjes kruipen over de muur. Kakkerlakken en mieren zijn ook dol op ons. We kennen inmiddels wat gezinnen, maar goede vriendschappen en opa en oma zijn onvervangbaar.
“Ik wil naar oma toe, ik wil naar oma toe!” zegt de 6-jarige Sam snikkend. De rest van het gezin ligt nog in diepe slaap, maar Sam is onrustig. Zijn kleine, dunne lijfje probeert niet op, maar lijkt in me te kruipen. Ik voel de ribbetjes bijna door zijn huid steken als ik hem over zijn rug aai. “Ik mis oma zo,” klinkt er nauwelijks hoorbaar. Enkele dagen terug hebben we geskyped met oma en opa en bij het zien van hun gezichten barstte Sam in huilen uit. Op het moment dat oma en opa vroegen hoe het met hem ging, kon hij geen woord meer uitbrengen. Hij heeft zich omgedraaid van de webcam en nog uren lang met tussenpozen gehuild. “Houd mij maar heel goed vast en denk dan maar even dat je oma vasthoudt”, zeg ik tegen hem terwijl de nacht overgaat in de ochtend.
Het Hindoestaanse Onam feest is te vergelijken met de weken voor Kerstmis. De wereld ziet er net iets mooier uit. Familie uit Dubai, Qatar of Bahrein komt terug naar India voor een hereniging. Wim heeft een Onamsadya (een ‘kerstdiner’) met het personeel, gepresenteerd op grote bananenbladeren. De buurvrouw belt aan en geeft ons spontaan Payasam, een Indiaas toetje. Het lijkt net erwtensoep, maar dan gezoet. Bedankt buurvrouw! Bah, wat smerig!
Dutch IT companies are doing well in India
Net voor Onam wordt ons gezin uitgenodigd voor een privé diner met de Consul Generaal van Nederland . Ze zegt er voor ons te zijn, mochten we in de problemen komen. De dag erop wordt Wim spontaan uitgenodigd voor een speech aan alle vooraanstaande businessmanagers van Trivandrum. Hij vertelt uitgebreid over zijn aanpak om een bedrijf in Kerala op te zetten. De volgende dag staat er een verslag in ‘the Hindu.’ ‘Dutch IT companies are doing well in India,’ is de strekking van het verhaal. Wim voelt zich als een vis in het Indische water.
De liefde voor India is er altijd geweest. De relatie is wederzijds, al wordt dit in onze ogen soms op een vreemde manier getoond…
We zijn in een winkelcentrum, verbeeld je de Heuvelgalerie in Eindhoven, maar dan de sfeerloze, betonnen, parkeergarage onderin. In onze beleving is het een van de betere plekken, omdat er geen verkeer komt. Een groep volwassen vrouwen lacht ons vriendelijk toe, en dan opeens, vingervlug, is daar weer ‘het liefdevolle knijpje’ op de wang. “Auw, auw!” Jade komt schreeuwend, met haar hand op haar wang, op me afgerend. “Ze hebben me weer geknepen!” “Blijf toch van mijn kind af, zal ik jou eens knijpen, vind je toch ook niet leuk!”roep ik kwaad naar enkele volwassen vrouwen. Uitgebreid schoolmeisjesgegiechel volgt, de discussie aangaan heeft geen zin. Onze kinderen zijn, na een harde leerschool, inmiddels ook vliegensvlug geworden: ‘Ze’ worden als vliegen uit het gezicht geslagen. Lekker pedagogisch verantwoord.
In Nederland waren mijn basisemoties angst, verdriet en plezier in meer of mindere mate aanwezig. In India komt daar de (onderdrukte?) emotie ‘woede’ bij. Dit primaire afweermechanisme omarm ik. Heerlijk, jezelf ervaren, laten gaan in alle puurheid.
Outsourcing in India
In India richten we ons op onszelf, ons gezin, in plaats van op anderen. Het leven is minder meetbaar maar des te meer voelbaar. We voelen ons sterk als gezin.
Voor Indiërs komt de liefde (hopelijk) na het huwelijk. De krant staat vol met ‘Bridegrooms wanted’ en ‘Brides wanted.’ “There is no match, the horoscope must be right. 4 years my parents are looking for the perfect man for me.” Aantrekkelijke en assertieve, 27 jarige Biji vertelt het tijdens een teamuitje spontaan, voor haar is het de gewoonste zaak van de wereld dat ze wacht tot haar ouders een geschikte huwelijkskandidaat hebben gevonden, al beseft ze wel dat ‘de jaren beginnen te tellen.’
Het aantal medewerkers telt ook door; in een jaar tijd zijn we van 3 naar 10 medewerkers gegroeid. Naast webshop ontwikkeling, zijn we met outsourcing begonnen. ‘4 medewerkers voor de prijs van 1’, is de slogan. Vanuit Nederland verzorgt mijn broer de acquisitie.
De kinderen krijgen thuis Nederlandse les van mij. Mijn jarenlange ervaring als leerkracht komt nu goed van pas. Op vrijdag geef ik vrijwillig les op de school van de kinderen.
We hebben regelmatig bezoek uit Nederland. Als een leeuwin bescherm ik de meegebrachte Hollandse kaas tegen de vijand. Schaarste maakt hebberig! Er ligt hier een ‘papieren’ Eindhovens Dagblad van weken geleden maar ik ben er zo blij mee!
Door los te durven laten, staan we open voor nieuwe creativiteit en ervaringen. Ik ben daar dankbaar voor. Deze levenslessen nemen ze ons nooit meer af.
Onam wordt afgesloten met een soort van Carnavalsoptocht door de stad. Ik kijk naar de drie blonde lachende koppies voor me. Ja, we zijn gelukkig hier.