“Ik krijg niets naar binnen, ik kan niet meer,” zegt Sam, terwijl hij terug naar zijn bed strompelt.
Ik kijk hem na, zie hoe zijn botten overal uitsteken, terwijl ik mezelf vasthoud om zelf ook niet om te vallen.
39,5 tot 39,8 koorts. Eerst Wim en ik, daarna Sam en Jade. Het BMI van Sam is gedaald naar 15.
Wat is er toch gebeurd? We zaten toch in het paradijs?
Het begon 1 januari met mijn ongeluk waardoor we onze reisplannen on hold moesten zetten.
Daarna kapten we een brommertocht door de binnenlanden van Vietnam af omdat Dagmar totaal blokkeerde in het verkeer. Ze had een angst ontwikkeld na het zien van mijn ongeluk.
Om Dagmar te helpen, besloten we te vliegen naar Kuala Lumpur (hier kun je met de metro of taxi een heel eind komen), zodat ze even niet veel meer op de fiets of brommer zou zijn. Dat zou haar wat adem geven.
Een verkeerde keuze, althans voor mij. Van een droomplek met uitzicht op de rijstvelden, naar betonblokken; een appartement op de 22e verdieping zonder balkon, in een drukke wijk tussen feestvierende Chinezen. Wat doé ik hier?
Een dag later worden we ziek, één voor een. Goed ziek. Hoge koorts met bijbehorende zorgen.
Op Dagmar na, zij is weer in haar element en geniet van de shoppingmalls die onder het appartement liggen.
Hebben we het Corona virus? Zó ziek zijn we nooit geweest!
Ik google me suf, mail met het RIVD, met mijn broer(s), bel een vriendin.
Bel met ziekenhuizen in Kuala Lumpur of ze een test hebben om het Corona virus te testen.
Uiteindelijk besluiten we niet naar een ziekenhuis te gaan omdat we onze eigen quarantaine hebben gecreëerd en er toch geen testen beschikbaar zijn.
Omdat het Chinees Nieuwjaar is, is alles volgeboekt en moeten we, mét griep, toch weer verhuizen. We belanden in een buitenwijk in hotelkamers zonder raam.
We verhuizen daarna weer, nu naar een fijn appartement maar ook hier moeten we na 3 nachten weer uit. We belanden in een vreselijk deprimerend flatgebouwencomplex. 2 februari kunnen we weer terug naar het fijne appartement dat precies een week vrij zal zijn voor ons.
Wat nu?
De hele maand januari zijn we in een status quo beland door het ongeluk, angst en koorts.
9 hotels in de afgelopen 21 dagen werden een zoektocht naar rust en een plek om beter te worden.
De komende weken kunnen we onze suppliers in China ook niet bezoeken; de grenzen tussen Hong Kong en China zijn dicht ivm het Corona virus.
Ik bel met British Airways en met Interpolis. Kunnen we eerder terug naar NL?
We hebben onze droom geleefd, nu is het tijd om beter te worden en een plek voor onszelf te hebben.
Oh nee, ons huis in NL is grotendeels verhuurd!
Wordt vervolgd …
oh nee ! Wat ontzettend vervelend!!! Hopelijk laten jullie je goed onderzoeken!!?ik schrik ervan ! Hopelijk knappen jullie snel op, heel veel beterschap voor jullie allemaal
Liefs van ons 5-jes
Ziek zijn, hoe vervelend, maar deze reis is het wel heel erg spannend!
Nog één nachtje slapen en dan weer naar jullie fijne appartement, hou jullie taai!
Jeetje zeg!!!!!
Sterkte voor iedereen.
Tjeetje Mieke. Dat is wel heel erg schrikken! Beterschap voor iedereen!
Blijft niet gaaf, ziek zijn in het buitenland. En op dit moment al helemaal niet. Hoop dat de rust een beetje is teruggekeerd, zodat jullie nog kunnen genieten van de rest van jullie trip.
Bizar dat negatieve gebeurtenissen opstapelen, het komt nooit alleen. Mooi dat je naar ‘huis’ terugverlangt, jammer dat je er niet in terecht kunt. Hier is ook niet veel eer te behalen aan het buiten zijn. Het is zeer regenachtig. Als je wil kunnen jullie het gastenverblijf ‘huren’. Er zijn een paar kookworkshops gepland, maar alleen het weekend van 28-2 is verhuurd en daarna pas weer in april.
Groetjes en sterkte samen!
Hugo