Gewoon ervoor gaan!

“Enjoy your breakfast, mam! Hope you like it!”

De Thaise vrouw van middelbare leeftijd, eigenaresse van het boutique hotel, bukt nederig voor me, haar handen voor haar borst tegen elkaar vouwend, zachtjes achteruit schuifelend.

Ik kijk naar haar terwijl ze weer door haar knieën gaat. Haar been raakt bijna de grond als ze een blanke, gepensioneerde mannelijke gast groet. Hoeveel duizenden keren in haar leven zal deze vrouw al gedienstig hebben gebukt? Er lopen in Thailand veel oude blanke mannen met jonge Thaise vrouwen rond.

In alle vroegte heeft zij ontbijt voor haar gasten voorbereid. Geschilde mango en meloen, eitjes, Thaise gerechten staan klaar. De vershoudfolie zit er met liefde omheen gevouwen, om haar verrukkelijke creaties zo lang mogelijk representatief te houden.

“You want more mango?”

Terwijl ik geniet van haar vriendelijkheid, besef ik dat mijn constructieve gedrag de afgelopen maanden in NL, ook déstructief blijkt. We beten ons – tot op de dag van vertrek – vast in het verbouwen van ons huis tot een huis met extra appartement om zo onze visie op een digitale nomaden bestaan meer blijvend vorm te geven.

Mmm. Heerlijk, zo’n eerste kopje koffie op de dag. De dagelijkse pijn in mijn linkerarm probeer ik weg te wrijven.

“I think you need massa (massage).”

Niet alleen het lijf, ook de geest heeft rust nodig. De gedachten gaan maar door. Open riool in Bangkok (Hé, dat lijkt op de lekkage in ons huis), de vliegtuigslurf (Hé, zo ziet mijn afvoer er ook uit), het zwembad (Hé, hier hebben de versgelijmde nieuwe tegels ook kleurverschil), een bouwmarkt (Hé, hebben we nog wat nodig?).

Hoeveel Westerlingen gaan, net als wij, gebukt onder het vooruit willen komen, doelen bereiken?

De komende maanden mag ik weer los komen van dat wat normaal leek te zijn.

“Thank you só much for your love and kindness.” Ik pak haar handen. “It was a lovely breakfast.“ Ze bukt weer en geeft me haar glimlach.

Ze geeft me zoveel meer dan haar zelfgemaakte ontbijt.

“It was an honour to serve you mam!”

Het reizen en wonen in Azië is inmiddels zo gewoon geworden voor ons, dat je het kunt vergelijken met een Nederlands gezin dat ieder jaar op vakantie gaat naar een (on)bekende camping of hotel in Europa. Je pakt je boeltje in en vertrekt.

Maar wat maakt onze jaarlijkse reis anders?

Bij een korte vakantie kun je de boel de boel laten, maar als je de helft van het jaar van huis bent, dan vergt dit meer dan ‘even ertussenuit gaan.’

Er is verantwoordelijkheid voor continuïteit op alle fronten.

Je laat je kantoor aan huis achter maar salaris verdienen gaat door.

Je laat de structuur van een schoolsysteem achter maar leren gaat door.

Je laat je huis achter maar dit dient wel onderhouden / bewoond te worden.

Wat een organisatie ieder jaar!

Bedenken, beslissen en tot actie komen.Wat moet er nú gebeuren zodat we het komende half jaar weg kunnen?

Wat een planning vooraf met leveranciers, met schooldirectie, mentoren en examenbureaus.

Wat een verhuizing binnen eigen huis!

Geen familie, vrienden en vaste hobby’s die voor afleiding zorgen. Geen feesten, borrel met vrienden in een cafeetje, voetbalavond, kinderen die op de fiets springen om even naar vrienden te gaan.

Geen ontkomen aan als er onenigheid is tussen partners of kinderen.

We gaan op reis en nemen alleen onszelf mee. Ik heb er weer zin in!

Na een week Bangkok reizen we door naar een kustplaats, enkele uren rijden richting zuiden. Dit wordt alweer ons 3e bezoek aan Thailand het afgelopen jaar.
De 9 jaren ervoor stond Thailand niet op ons verlanglijstje. Het is makkelijk reizen, voorspelbaar, lekker eten, niet té avontuurlijk, mooi weer, voldoende afleiding en rustig. Precies waar we nu behoefte aan hebben. De villa ligt 8 km buiten het centrum in een prachtig begroeide omgeving. Met een gehuurd brommertje touren we wat rond.

“Zullen we hier blijven, Mieke? zegt Wim terwijl we samen dobberen in óns heerlijke zwembad in óns privé hotel in Hoi An. “Dan vliegen we vanaf hier rechtstreeks naar Hong Kong op 2 mei en door naar NL en kom je heerlijk uitgerust thuis. Als we nu naar Thailand en China gaan, moeten we nog heel veel sjouwen en zo goed als hier, krijgen we het niet meer.” Hij heeft gelijk. It ain’t get any better than here.

Regelmatig denk ik terug aan Wims woorden als we tóch vliegen naar Chiang Mai, Noord-Thailand waar we een korte rondreis maken. Daarna de bus naar Chiang Rai, een nachtvlucht naar Macau, de boot naar Hong Kong alwaar we een vreselijk hotel hebben. De volgende ochtend de metro in, naar China, sjouwend met ál die koffers de grens over waarna we uitgeput arriveren in het ons bekende Shenzhen.

En dat allemaal omdat ík vond dat het verstandig was om nog voor zaken naar China te gaan. Regelmatig heb ik mezelf vervloekt. Het was een keuze tussen goed zijn voor mezelf (rust) of goed zijn voor de zaak (actie). Weg zwembad. Weg stilte. Weg happy cocktail hour! Want écht nodig was het niet. Die ene keuze zorgde ervoor dat de innerlijke stilte die ik ervoer, al snel verdween. Zoveel nieuwe beslissingen te maken. Waar slapen we? Hoe reizen we? Welke producenten gaan we bezoeken in China?

Wim leeft erg in het moment en kan goed relativeren. Op iedere nieuwe plek is het voor hem weer goed.
Ook de kinderen zijn blij om weer een nieuwe omgeving te leren kennen. Sam heeft zelfs een vriendje bezocht in Thailand!

Tijdens het spelen van de game Fortnite heeft Sam online een jongen ontmoet waar hij veel mee praat. Na hele sessies in het Engels kwamen de jongens er achter dat ze beiden Nederlands spreken. Het vriendje woont zijn hele leven al in Chiang Mai. “Mama, ik wil die jongen graag bezoeken,” zegt Sam.
“Dat gaan we dan proberen,” zeg ik. Hoe bijzonder is het dat je enkele uren na aankomst in Thailand, je zoon afzet bij een Nederlands gezin dat je nooit eerder gesproken hebt, je ‘veel plezier’ roept en vertrekt?

“Was het leuk?” vragen wij Sam enkele uren later. “Ja, het was heel gezellig. Ik vond het ook wel weer leuk om in een echt huis te zijn (lees: in plaats van in een hotel). En we hebben samen avond gegeten. En pas op het laatst gegamed.”

Tijdens onze 12 dagen in Noord Thailand vieren we Songkran, het Thaise Nieuwjaar. Wat een feest! Iedereen spuit elkaar nat op straat, zodat men gereinigd het nieuwe jaar kan starten.

We zitten daarnaast niet stil. Dagmar heeft in Thailand een Scholarship (via haar Chinese Plusuur in NL) aangevraagd om samen met een vriendin van haar de komende zomer 4 weken in China de taal beter te leren. Vanuit de hele wereld kan men zich hiervoor aanmelden. Er zijn 14 NL-se inschrijvingen waarvan 10 tot 15 mensen zullen worden gekozen. Stap 1 t/m 4 (van de 5) heeft ze al goed doorlopen.

Wim deelt al jaren ervaringen op Google Maps. Enkele weken geleden ontving hij, omdat hij Niveau 6 Local Guide is, een mail waarin hij kan meedingen naar een reis naar de Google-Campus. 200 Guides worden uitgenodigd in Californië. Wim heeft het verplichte filmpje geupload, ge-edit door Jade.

Sam heeft met veel ijver zijn school afgerond en ik krijg een steeds scherper beeld van het boek dat er gaat komen.

’t Komt allemaal goed. Vandaag zijn we aangekomen in Shenzhen (de meiden kennen de weg en zijn al shoppen) en alles is inmiddels gepland. Morgen worden er bij ons hotel Samples gebracht. De komende dagen staan in het teken van het bezoeken van vele nieuwe Suppliers. Ook Jades droom komt uit. Ze krijgt een Airtrack; een soort opblaasbare professionele turnmat (21 kg extra bagage).

Webster, bedankt voor de goed geregelde distributie vanuit NL zodat deze reizen mogelijk blijven voor ons!
Familie en vrienden; heel fijn als we jullie weer zien!

Wat zijn we de afgelopen 10 jaar verrekte goed geworden in reizen! De afgelopen 6 maanden waren prachtig.

Het was weer mooi deze reis …

Na Sumatra, zijn we, via een weekje Kuala Lumpur, weer beland in het ons zo vertrouwde Vietnam.
Dicht tegen elkaar op de brommer, gedrieën slapen in één bed (de kids), zoeken naar een fatsoenlijk restaurant…. dat hebben we even gehad.

We gaan op zoek naar een comfortabele, betaalbare plek, met voldoende restaurantjes in de buurt. En dat vinden we, in het ons zo vertrouwde Hoi An.

De eerste 3 nachten boeken we 2 slaapkamers in een hotel met een 9,8 review op Booking.com. Het ligt prachtig, is werkelijk heerlijk maar …. het ultieme doel is toch; langdurig meer ruimte voor iedereen.

Wim en ik besluiten wat rond te fietsen om her en der te informeren. We bezichtigen een huis met privézwembad en 3 slaapkamers. Een mooie optie maar het mist gezelligheid.

Dan ineens, zien we midden in de rijstvelden, een prachtig nieuw boutique hotel liggen. Schitterend! De eigenaren kijken raar op als we vragen om 4 kamers. Het hotel is pas net open! En 4 kamers? Ze hebben tot nu toe – alleen in het weekenden – Vietnamese gasten uit het naburige Da Nang gehad.

Ik hoef niet verder te zoeken, hier wil ik graag zijn!

We doen hen een voorstel voor een hele maand dat ze afwijzen. Ook op een 2e voorstel voor 2 weken gaan ze niet in. We willen écht heel graag dus doen we opnieuw een voorstel waarbij we bedenken wat onze kansen zijn als we ons verplaatsen in hen: “Waar hebben zij behoefte aan?”

Dear sir, we like to pay 25.000.000 for 1 month, 2 floors, so 4 rooms. But we check out every Friday when you have guests/groups from Da Nang. So 4 weekends we will check out and check in again 2 nights later. So you have the weekends for your Vietnamese guests.

En dat accepteren ze! Ze vinden het geweldig! We zijn hun eerste Westerse gasten. Ze wonen zelf in een kleine ruimte in een bijgebouw van het hotel. Ze vinden het ‘a big honor’ dat iemand hen zo’n origineel voorstel heeft gedaan.

In de maand erna worden we helemaal in de watten gelegd.

Het hotel staat nog nergens online. 5 dagen per week hebben we het hele hotel voor onszelf alleen. En dat voor 40,00 Euro per nacht voor 4 kamers. Iedere ochtend om 09.00 uur zorgen ze voor een uitgebreid ontbijt.

Op vrijdag fietsen we met de hotelfietsen naar het ‘9,8 review hotel’ of we fietsen naar een hotelletje aan zee. De koffers mogen we achter laten. En we huren 2x een brommer om naar Da Nang te gaan. De afwisseling is prima. En als we dan weer ‘thuiskomen’ na ons ‘weekendje weg’ zijn we weer zó blij. Weer ‘thuis!’

Deze maand is zo uniek; een knus hotel hélemaal voor ons alleen!