“Can we stay here? We drove all day and don’t have a hotel yet.” We zijn beland in Kota Bharu, aan de Oostkust van West Maleisië na een lange intensieve slingerroute dwars door het land (70% van Maleisië is puur natuur, prachtig!). Deze stad met veel traditie en cultuur is het islamitisch centrum van het land.
“If you don’t mind there is a school camp ‘Education in Good Behaviour’ tomorrow, you can stay in our hotel, no problem. It can be a little noisy,” horen we de eigenaar zeggen. “Wat leuk,” zeg ik tegen Wim, “ik ben wel benieuwd hoe dat hier morgen is. Super voor onze kids.”
Na een goede nachtrust horen we de volgende ochtend een grote groep meisjes en jongens (een gemengd kamp) het terrein oplopen. De meisjes zijn traditioneel gekleed, van top tot teen bedekt zoals nagenoeg alle moslima’s in deze regio. Het zijn vooral de hoofddoekjes van de meisjes die me opvallen omdat ze zwart van kleur zijn. Prestigieuze kostscholen leiden scholieren in deze regio op tot ‘Expert in Islamic Religion.’ Ouders doen er alles voor om de best scorende kinderen op een van deze scholen te krijgen.
Nieuwsgierig lachen ze naar ons. Wij groeten hen, zij ons, we observeren hen, zij observeren ons. De blonde lange wapperende haren, korte broekjes en spijkerbroek met gaten van onze kids trekken de aandacht. De meiden hebben slaapzalen aan ‘onze kant’ van het terrein, de jongens slapen ‘aan de overkant.’ Even later komt uit een microfoon de luide stem van de leider. In veel Aziatische landen is het vrij normaal om de hele omgeving via een microfoon deelgenoot te maken. De kinderen in de leeftijd van 13-18 jaar gaan aan tafels zitten en schrijven ijverig notities op ‘to become a better person.’
We worden uitgenodigd om mee te eten uit de grote pannen. Een van de jongens is wel geïnteresseerd in onze Dagmar. We oefenen “Ik houd van jou” in het Nederlands en Maleisisch. Dagmar mengt zich tussen de meiden in een kring. Sam praat met enkele begeleiders. Jade gaat samen met een jong meisje slijm maken en verstoppertje spelen.
Uren later … via Instagram worden profielen gedeeld, de uiterlijke verschillen en gedragingen tussen ons en hen besproken. De buitenkant is wat we zien en denken te kennen. Deze meisjes vinden het prettig om gekleed te gaan zoals ze gekleed zijn en missen vooral de aandacht van hun ouders nu ze op een Internaat zitten. De stroom is inmiddels uitgevallen, het is pikkedonker, de prachtige warme avond brengt veel gezelligheid.
“Hee mam,” komt Dagmar naar ons toegelopen, “deze Maleisische meiden kijken precies dezelfde Netflix flims als ik en halen dezelfde inspiratie uit bekende YouTubers die ik volg! Dat verwacht je toch niet! En ze spreken echt perfect Engels!”
De volgende ochtend wil ik toch wel héél erg graag in het kleine opzetbadje kruipen dat er speciaal voor toeristen is neergezet. Mijn lijf is zo warm. Wij zijn, in hun ogen, al zo schaars gekleed. Ga ik me nu aanpassen aan hen door het badje niet te gebruiken of blijf ik dicht bij mezelf en laat ik me door het water afkoelen?
Na even dubben ‘Wat doe ik ermee’ blijkt de middenweg de oplossing. Jade gaat met me mee. We bedekken onszelf zo met wapperende handdoeken dat niemand iets ziet totdat we in het badje zitten. Ik vraag hen om geen foto’s van ons te maken, wat geen probleem is.
Bij het afscheid wordt veel gelachen, online gegevens worden met nog meer kinderen uitgewisseld en er worden foto’s gemaakt.
In de weken erna probeert Dagmar in de gedachten van moslima YouTubers te gaan om nog beter te begrijpen hoe zij de wereld zien.
Ze krijgt via Instagram van een van de meisjes te horen dat ze nog nooit eerder met een blank meisje hebben gesproken en dat ze het fantastisch vonden.
Dit zijn levenslessen die niet in een reisgids te vinden zijn… ik ben dankbaar.
