Het is zover; de Annual Day!
Onze meiden (Sam doet niet mee) zijn de afgelopen weken flink uitgelaten geweest over deze dag.
300 mensen zullen komen kijken.
4 pm is het zover. De show begint… de gordijnen gaan omhoog… en daar zitten Dagmar en Jade, in hun rol als toerist, op het podium. Hun vooraf opgenomen stemmen klinken schel, de boxen klinken vals en staan veel te hard maar dat lijkt niemand te deren.
Even later staat Dagmar als een volleerd spreekster (zie de video hierboven) alle 4e jaars live toe te spreken terwijl de kinderen één voor één op het podium komen.
“Aaron Paeton is a perfect little gentleman, with a great sense of humour and a ready smile. He is remarkably conscientious and disciplined in his work. He will indeed scale greater hights. Summeddha is an extremely talented artist, who can dance and paint with equal zest …… “
Ik ben trots. Dankbaar voor deze liefdevolle school waar wij deel van uitmaken. Vol liefde voor mijn vriendin; de ongelooflijk lieve directrice. Trots omdat de meiden hier staan te performen alsof ze het dagelijks doen. Ze genieten overal van en hun Engels is spelenderwijs enorm vooruitgegaan.
Na het formele gedeelte van 1½ uur worden we verwend met dansen uit verschillende staten uit India. De kostuums zijn een genot om naar te kijken, Jade en Dagmar strálen in hun Punjabi dress!
’s Avonds voel ik me leeg.
“Wat is er met je aan de hand?” zegt Wim. Hij ziet dat ik last heb van mezelf.
“Ik besef me dat ik dit soort momenten niet meer kan delen met de mensen die het meest trots op onze kinderen zijn. Niemand was zo trots als zij waren.”
Deze emotionele uitbarsting komt niet uit de lucht vallen. Een week geleden heeft mijn broer me twee foto’s van ons pap en mam gestuurd die ik niet eerder had gezien.
Twee gezonde, goedlachse mensen kijken me de hele week al vanaf de foto’s aan.
Mijn lachende, gezonde, (toen nog) ronde moeder en mijn vader met zijn witte huid met om zijn pols het horloge dat nog een jaar heeft doorgetikt na zijn overlijden.
We hebben beiden geen ouders meer. We kunnen ze niet bellen om dit te kunnen delen. We kunnen ze niet meer zeggen hoe mooi het was.
Nee, naast ons is er niemand zo blij en trots op onze kinderen als onze ouders dat over hun kleinkinderen waren.
Ik pink nog een traantje weg.
Hi Dagmar,
Wat een geweldige speech…Wauw!
Prachtig en zo goed in het Engels..
Wat zul je met je mooie woorden veel mensen blij gemaakt hebben.
Groetjes, Peter
Hi Mieke,
Wat mooi dat je ouders nog zo dichtbij zijn…
Herinneringen blijven mooie cadeautje die zomaar voorbij komen…
Lieve groet,
Peter
Lieve Peter, dank je wel voor je mooie reactie! Liefs, Mieke
Wederom kan geen onderwijs in Nederland hier tegenop…….wat een ervaringen en uitdagingen!
Wat een ruimte krijgen juliie drie en durven jullie ouders jullie te geven.
Dank je wel lieve Mieke voor je mooie en inspirerende verhalen. x
En jullie natuurlijk ook voor jullie fantastische geschreven stukjes Dagmar , Sam en Jade.
Heerlijk om jullie zo te kunnen volgen.
Fijn dat ik jullie op deze manier kan volgen, ik vind het erg leuk om je verhalen te lezen en bij dit verhaal kreeg ik toch ook even een brok in mijn keel.
Ik begrijp namelijk precies hoe je je voelt.
Mooi om te zien hoe jullie genieten met z’n allen!
Heel veel liefs,
Dauja